Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Ταξίδι στη βροχή

Ένα τραγούδι που ταιριάζει στο πνεύμα των ημερών:


Στίχοι: Τάκης Σωτηρχέλλης
Μουσική: Τάκης Σωτηρχέλλης
Πρώτη εκτέλεση: Τάκης Σωτηρχέλλης


Όνειρο κι αυτό
σ' αγγίζω και σε χάνω
μάτια μου γλυκά μου
αχ πόσο σ' αγαπώ

Ένα σου φιλί
θέλω να χορτάσω
αχ να το κρατήσω
για πάντα φυλακτό

Βγαίνω στη βροχή
μόνο αυτή σου μοιάζει
μάνα που αγκαλιάζει
ό,τι όμορφο ξεχνώ

Έφερα κρασί
αντάμα να το πιούμε
που φεύγεις να τα πούμε
για ύστερη φορά

Και σου τραγουδώ
δεν μπορώ να κλάψω
μέσα απ' το τραγούδι
βρίσκω ό,τι αγαπώ

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Σύληση τάφου Τάσσου - Τα σενάρια

Κατ' αρχάς θεωρώ πως διαπράχθηκε ύβρις. Κανένας σώφρων άνθρωπος δεν πειράζει νεκρό. Περιμένουμε την τιμωρία και την κάθαρση...


Σενάριο πρώτο "Και νεκρός ενίκα": Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, οι "εχθροι" του αείμνηστου τέως προέδρου τον φοβόντουσαν ακόμα και νεκρό.

Σενάριο δεύτερο "Περίπτωση Αχιλλέα Κυπριανού": Προβοκάτσια από τους θιασώτες της "σκληρής" γραμμής εν όψει εξελίξεων στο κυπριακό.

Σενάριο τρίτο "Είναι πολλά τα λεφτά Άρη": Ίσως το πλέον αδιανόητο από τα τρία. Τυμβωρύχοι έκλεψαν τη σωρό του μ. Τάσσου για να ζητήσουν λύτρα από την οικογένειά του.

Εγώ κλίνω υπέρ του δεύτερου σεναρίου. Ήδη έχουν συσπειρωθεί οι οπαδοί του και μιλούν για "νυν υπερ πάντων αγώνα". Απο κει που λίγος κόσμος θυμόταν το μνημόσυνο, και θα το μάθαινε την Κυριακή στις ειδήσεις, τώρα όλη η Κύπρος (και όχι μόνο) το ξέρει. Οι Αχρειεπίσκοποι και οι Καρατζαφέρηδες ξεσπάθωσαν. Απο την άλλη θεωρώ πως δεν υπήρχε λόγος κάποιος που διαφωνούσε με τον μ. Τάσσο να κάνει κάτι τέτοιο. Ακριβώς γιατί η εξέλιξη θα ήταν αυτή που είναι και θα ήταν ανόητο να κάνει κάτι τέτοιο.

Διερωτώμαι... Τόσο πολύ φοβούνται τη λύση;

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Νίκος Γκάλης

Δεύτερο αφιέρωμα για σήμερα. Τα 30χρονα από το πρώτο παιγνίδι του μεγάλου Νίκου Γκάλη στην Ελλάδα. 2 Δεκεμβρίου 1979, Άρης-Ηρακλής, με τον Νικ να πετυχαίνει 30 πόντους. Για μένα, η κορυφαία στιγμή για το Νίκο Γκάλη, δεν έχει σχέση με καλάθι δικό του. Είναι η ασίστ στο Φάνη Χριστοδούλου, στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ 1989 εναντίον της ΕΣΣΔ. Ασίστ που οδήγησε στο τρίποντο που έστειλε την Ελλάδα στον τελικό.

Θα αφήσω, λοιπόν, να μιλήσουν οι εικόνες. Για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι. Κύριε Νίκο Γκάλη, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!



The Wall - Pink Floyd

Πριν 2 μέρες, την 1η Δεκεμβρίου, συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία ενός κλασικού πολυαγαπημένου. Την 1η Δεκεμβρίου 1979 κυκλοφόρησε ο δίσκος των Pink Floyd "The Wall". Ο δίσκος όλος αποτελεί μια ιστορία. Κομμάτι αυτής της ιστορίας είναι και το εν λόγω άσμα.


You, Yes You, Stand Still Laddie!

When we grew up and went to school, there were certain teachers who would hurt the children anyway they could
by pouring their derision upon anything we did
exposing any weakness however carefully hidden by the kids.

Out in the middle of nowhere they were home at night
their fat and psychopathic wives
Would thrash them within inches of their lives!

ooooooooooooo, oooooooo, ooooooooooo, ooooooooo, ooooooooo, ooooooooo,oooo.

We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teacher! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

(A bunch of kids singing) We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teacher! Leave us kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

Spoken:
"Wrong, Guess again!
Wrong, Guess again!
If you don't eat yer meat, you can't have any pudding.
How can you have any pudding if you don't eat yer meat?
You! Yes, you behind the bikesheds, stand still laddie!"

[Sound of many TV's coming on, all on different channels]
"The Bulls are already out there"
Pink: "Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrgh!"
"This Roman Meal bakery thought you'd like to know."

I don't need no arms around me
And I dont need no drugs to calm me.
I have seen the writing on the wall.
Don't think I need anything at all.
No! Don't think I'll need anything at all.
All in all it was all just bricks in the wall.
All in all you were all just bricks in the wall.

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Η μάνα που δεν κατάλαβε -ακόμα- πως ο γιός μεγάλωσε

Φανταστείτε πως είστε 22 χρονών. Φοιτητής σε Πανεπιστήμιο (Δημόσιο ή Ιδιωτικό). Ή εργαζόμενος. Έχετε τη ζωή σας, τα φλέρτ σας με το άλλο φίλο, το χαρτζιλίκωμα από τους γονείς η/και τη δική σας δουλεία. Και τους δικούς σας τραπεζικούς λογαρισμούς. Και ξαφνικά ανακαλύπτετε πως η μάμμα σας παίρνει κάθε φορά που κάνετε ανάληψηή κατάθεση μετρητών ή κάνετε αγορές με τις κάρτες σας SMS με την κάθε σας κίνηση. Και πάτε στην τράπεζά, εξοργισμένοι σας να ζητήσετε το λόγο. Λογικό, διότι παραβιάστηκε το τραπεζικό σας απόρρητο -χωρίς δικαστικό διάταγμα- και δόθηκαν σε τρίτους προσωπικά σας δεδομένα. Και τότε δέχεστε ένα δεύτερο χαστούκι: «Μα είναι μάνα και ανησυχεί τι να έκανα;» σας λέει ο/η τραπεζικός υπάλληλός.

Τι θα κάνατε και πως θα νιώθατε που η μάνα σας όχι μόνο δε σας έχει εμπιστοσύνη, αλλά γίνεται και η μεγαλύτερη ΚΑΤΙΝΑ που υπάρχει επι γης;

ΥΓ: Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Τη δημοσιεύει σήμερα ο "Πολίτης" και το InBusinessNews. Ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν....

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Ιντα τζιαιρους εφτάσαμεν...

... Οι στην Κύπρο. Εφτυχώς όι ακόμα... Ένας 15χρονος που το Buffalo Grove, ένα χωρκό, έξω που το Chicago, εκάλεσεν την άμεσο δράση (911) διότι οι γονιοί του επιάσαν του το Εξ-μποξ του! Έθελεν να ξέρει, λέει αν είχαν τούτον το δικαίωμα...

Τζιαι οι ατυνομικοί εκατεβήκαν έσσω του, ευτυχώς για να του πούν να κρώννεται των γονιών του - γιατί ως γνωστόν "Απ' ον ακρώννεται γονιού, παρά γωνιάς τζιοιμάται" - χωρίς να ρωτήσουν τι έκαμεν ο ρόκολος... Ευτυχώς δηλαδή...

Ευτυχώς εν έμοιασεν του Γιαπωνέζου του 29χρονου (με Αϊ-Κιου πατάτας) που ελούθηκεν την πεζίνα τζιαι ελαμπάδκιασεν το σπίτιν του επειδή η μάνα του επέταξεν του τα στρατιωτούδκια του...

Καλά ελαλούσαν οι παλιοί οτι η πελλαρα εννεν πάνω στα βουνά που πάει...

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

"Αταίριαστα" τραγούδια

Λέγοντας "Αταίριαστα" τραγούδια, εννοώ τραγούδια των οποίων οι συντελεστές εμπίπτουν σε διαφορετικές - "αταίριαστες" θα έλεγα - κατηγορίες του ελληνικου τραγουδιού. Μερικά από αυτά που άκουσα και έπαθα είναι:

  • "Άστην να λέει" - Ερμηνεία Βασίλης Καράς, Στίχοι & Μουσική Μάνος Ξυδούς (ναι, των Πυξ Λαξ!)
  • "Βράδυ Σαββάτου" - Ερμηνεία Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Στίχοι & Μουσική Χρήστος Κυριαζής (!)
  • "Γέλα μου" - Ερμηνεία Δέσποινα Βανδή, Στίχοι & Μουσική - Βασίλης Καράς
  • Ο δίσκος "Πες μου τ' αληθινά σου" - Ερμηνεία Δημήτρης Μητροπάνος & Μελίνα Κανά, Μουσική Στέφανος Κορκολής.

Ξέρετε κι άλλα τέτοια; Αν ξέρετε πείτε τα προστεθούν στη λίστα...

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Dura lex sed lex

Προσωπικά δεν πάω πλεόν σε γήπεδο, ούτε ποδοσφαίρου, ούτε καλαθόσφαιρας όταν παίζουν κυπριακές ομάδες μεταξύ τους. Πάω σε φιλικά με ξένες ομάδες. Όπως π.χ. το τουρνουά "Love Cyprus" στην καλαθόσφαιρά με συμμετοχή Παναθηναϊκου και Κίμκι Μόσχας. Ή σε ευρωπαϊκά παιγνίδια κυπριακών ομάδων. Όπου ισχύει το ρωμαικό ρητό του άρθρου μου. "Σκληρός νόμος, αλλά νόμος". Και εφαρμόζεται. Πάντα. Και το ξέρουμε. Γι' αυτό και πειθαρχούμε. Αλλιώς, γράφουμε το νόμο στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και κάνουμε του κεφαλιού μας. Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Θυμάστε όταν δεν είχαν γίνει ακόμα οι αυτοκινητόδρομοι Λεμεσού - Πάφου και Ριζοελιάς - Αγ. Νάπας; Που περνούσαμε υποχρεωτικά από τις Βάσεις των Άγγλων; Και πηγαίναμε ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ στα 50 χμ, διότι ξέραμε πως δεν θα γλυτώναμε το δικαστήριο (διότι τότε δεν υπήρχαν εξώδικα) αν μας κατάγγελλαν για παράβαση του ορίου ταχύτητος; Θυμάστε που μόλις βγαίναμε αναπτύσσαμε σαν τρελλοι; Ξέρετε το λόγο; Τον ξέρετε. Η ερώτηση είναι ρητορική... Και η απάντηση της λύνει πολλές απορίες για τα προβλήματά που υπάρχουν στον τόπο μας.

Στον τόπο μας δεν ισχύει το "dura lex sed lex". Ισχύει το "Ο νόμος ψηφίζεται, απλά για να υπάρχει"

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Παραιτήστε να ησυχάσετε τζιαι να ησυχάσουμε!

Αντιγράφω απο το Sigmalive.com

Σοβαρά επεισόδια διαδραματιστήκαν στη Λευκωσία ανάμεσα στους οπαδούς της Ομόνοιας και του ΑΠΟΕΛ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες έξω από το ΓΣΠ στα γήπεδα φούτσαλ Νουέβο Κάμπο όπου πραγματοποιούσε εκδήλωση η ΘΎΡΑ 9 ξαφνικά ξεκίνησε συμπλοκή ανάμεσα σε άτομα που βρίσκονταν στην εκδήλωση και οπαδούς του ΑΠΟΕΛ. Όι λόγοι της σύγκρουσης είναι άγνωστοι μέχρι στιγμής. Τα επεισόδια είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό τεσσάρων οπαδών ένος έκτων τεσσάρων σοβαρά.

Τι να πεις για τούτους; Οτι εν άρρωστοι; Οτι εν ανεγκέφαλοι; Οτι εν αμπάλατοι; Ο,τι τζιαι να πεις εν λλιο! Εν μπορείτε ρε κοπέλια να συνομπλαστείτε χωρίς να σκοτωθείτε; Εν με κόφτει ποιος το εξεκίνησε. Σήμερα ήταν οι Ομονοιάτες, αύριο ενναν οι ΑΠΟΕΛίστες, μεθάυριο πάλε οι Ομονοιάτες τζιαι πάει λέγοντας. Εν σκέφτουνται πως μπορεί να σκοτωθούν; Τζιαι να σκοτωθούν γιατί; Για την γέριμην την μάππα;

Ξέρω, ξέρω... Εν έτοιμα τζιαι τα κροκοδείλια δάκρυα... Καταδικάζουμε μετά βδελυγμίας κλπ κλπ... Μετα το μπαϊράμι... Τωρά ακούω πως δέρνουνται οι ΑΠΟΕΛίστες με την Αστυνομία... Συνάξετέ τους πριν να εν αργά... Αν τζιαι σκέφτουμαι πως πλέον είναι... Τελικά η γελοιογραφία του BOSS είναι όλα τα λεφτα:

http://www.boss.com.cy/phpLibs/preview_skitso.php?id=79

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Γιατί μου τη δίνει όταν ακούω "Πρέπει να..."

Από την ημέρα της γέννησής μας, η λέξει πρέπει είναι ίσως αυτή που ακούμε τις περισσότερες φορές όταν κάποιος θέλει να μας πει να κάνουμε κάτι. Εμένα η λέξη τουτη φακκά μου. Για μένα η λέξη "πρέπει" υφίσταται μόνο στις περιπτώσεις που υποχρεούσαι απο τη νομοθεσία να κάνεις κάτι. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις υπάρχει μόνο η λέξη "επιλέγω". Επιλέγεις. Για τους σωστούς ή τους λάθος λόγους. ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ.

Αν είδετε την ταινία του 1995 "Dangerous Minds" ("Ασυμβίβαστη γενιά" στα ελληνικά) θα δείτε μια πολύ εύστοχης συζήτηση της καθηγήτριας με τους μαθητές της, σε γυμνάσιο περιοχής γκέτο.

Της λένε πως δεν έχουν επιλογές και τους λέει πως υπάρχουν έφηβοι που "επιλέγουν να μήν ανέβουν σε εκείνο το λεωφωρείο" (που πάει στο σχολείο). ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ.

Ας δούμε κάποια παραδείγματα:
Σχολείο: Είναι υποχρεωτικό βάσει της , δηλαδή ΠΡΕΠΕΙ, να πας μέχρι τα 15. Απο κει και πέρα μπορείς να πας τεχνική, Σύστημα μαθητείας, ή απλά να ξεκινήσεις δουλειά.
Πανεπιστήμιο: Επισης δεν είναι υποχρεωτικό. ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ να πας γιατί θεωρείς πως θα σου προσφέρει καλύτερα εφόδια για τη μετέπειτα ζωή σου. (ο σωστός λόγος) Η γιατί πάνε όλοι. Ή γιατί οι γονείς θεωρούν πως θα υστερείς αν δεν σπουδάσεις. (οι λάθος λόγοι). Ένας καλός τεχνίτης, σήμερα, βγάζει περισσότερα από έναν απόφοιτο πανεπιστημίου.
Δουλεία: ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ να εργαστείς. Για εισόδημα και κοινωνικοποίηση. Μπορείς πολύ έυκολα να συντηρείσαι από τους γονείς σου ή να λομοκτονήσεις ;)
Γάμος - Παιδιά: Εδώ είναι λίγο περίεργα τα πράγματα. Αν θέλεις να κάνεις οικογένεια είσαι υποχρεωμένος να παντρυτείς, μια και δεν υπάρχει σχετική νομοθεσία να καλύπτει νομικά τα ανύπαντρα ζευγάρια-γονείς. Οπότε εφόσον αγαπάς το σύντροφό σου και θες να κάνεις οικογένεια, παντρεύεσαι για τους σωστούς λόγους. Αν κανένας από τους δυό σας δε θέλει παιδιά, μπορείς πολύ απλά να συζήσεις. Όλοι οι άλλοι λόγοι που πολύ καλά ανέπτυξε η Μάνα σε σχόλιο της σε κάποιο blog είναι οι λάθος λόγοι.
Προσωπικά δε θέλω να παντρευτώ για κανένα λάθος λόγο. Αν θα παω για γάμο θα είναι με αυτήν που έγω πιστεύω ότι είναι η γυναίκα της ζωής μου, θα νιώθει και αυτή το ίδιο για μένα, και θα θέλουμε να κάνουμε παιδιά. Κάτι για το οποίο δεν τρελλαίνομαι, οπότε ζήσε Μάη μου...

Εκκλησία: Εκκλησιάζεσαι γιατί το νιώθεις τζιαι γιατί το θέλεις τζιαι γιατί θέλεις να απομονωθείς τζιαι να πεις δκυό κουβέντες με τον Πλάστη μου. Προσωπικά πάω μόνο για το "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου"της Μ. Πέμπτης, το "Αξιόν Εστι" και το "Η Ζωή εν Τάφω" της Μ. Παρασκευής, το "Ανάστα ο Θεός" και το "Χριστός Ανέστη" του Μ. Σαββάτου. ΔΕΝ έχω εξομολογηθεί ποτέ μου και κοινωνώ σπάνια. Δεν θεωρώ πως έχω κάμει ΤΙΣ αμαρτίες και σίγουρα δεν θα βγάλω τα εσώψυχα μου στον πρώτο τυχόντα που επέλεξε να επαγγέλλεται τον ιερέα -για τους σωστούς ή τους λάθος λόγους- και απλά θα μου αραδιάσει 500 πρέπει παρωχημένων εποχών χωρίς να κάτσει να με ακούσει και να με συμβουλεύσει ΣΑΝ ΠΑΤΕΡΑΣ προς γιο.

Οπότε κοπέλια μεν μου λαλείτε πως ΠΡΕΠΕΙ να κάμω κάτι. ΕΝ ΚΑΛΟ να κάμω κάτι για κάποιους λόγους. Τζιαι αφήστε με να δκιαλεξω ΑΝ θα το κάμω τζιαι ΠΟΤΕ θα το κάμω.

20 Χρόνια από την πτώση του Tείχους του Βερολίνου

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Ε.Φ., φυλάκια και πυρομαχικά

Πριν 2-3 μέρες είχαμε τον θανάσιμο τραυματισμό ενος στελέχους της Ε.Φ. από έκρηξη οπλοβομβίδας. Το που, πως και γιατί έγινε, δεν είναι της παρούσης. Αυτό θα το αποφανθεί  (;) η έρευνα που θα γίνει.

Για μένα το σημαντικό είναι πως η αποθήκη πυρομαχικών βρίσκεται από κάτω, σχεδόν, από κτήριο όπου εργάζονται δεκάδες άνθρωποι. Όχι μόνο σε εργάσιμες ώρες (που σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότεροι) αλλά καθ’ όλο το 24ωρο.

Και εφόσον η παρουσία αποθηκών πυρομαχικών σε (πυκνο)κατοικημένες περιοχές, εκ των πραγμάτων, είναι αναγκαίο κακό (δεδομένης της κατάστασης) διερωτώμαι:

  1. Πως φυλάγονται αυτά τα πυρομαχικά
  2. Πώς αποφεύγεται η πιθανότητα έκρηξης μιας αποθήκης πυρομαχικών, με ανυπολόγιστες συνέπειες
  3. Πώς συντηρούνται και πως αποσύρονται τα πυρομαχικά αυτά

Είναι αδήριτος ανάγκη, η έκρηξη αυτή, να ανοίξει τον φάκελο της συντήρησης και αποθήκευσης των πυρομαχικών σε φυλάκια της Πράσινης Γραμμής. Και είναι ανάγκη, όχι τόσο για να τιμωρηθούν τυχόν υπεύθυνοι για το γεγονός. Όσο για να προλάβουμε μεγαλύτερο κακό. Φανταστήκατε να είχαμε έκρηξη ολόκληρης της αποθήκης, πόσα θύματα θα είχαμε;

Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ Άμυνας, Κύριοι Βουλευτές της Επιτροπής Άμυνας της Βουλής, Κύριε Αρχηγέ του ΓΕΕΦ: ΜΗΝ πέσετε στην παγίδα του εύκολου δρόμου΄ της επίρρηψης ευθυνών στον νεκρό υπολοχαγό. Απαιτήστε να γίνει ενδελεχής έρευνα επί του θέματος, αλλάξτε διαδικασίες –ΚΥΡΙΩΣ-, επιρρίψετε ευθύνες. Παρτε για ΜΙΑ φορά την ευθύνη στις πλάτες σας!

ΥΓ: Όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες –σύμφωνα πάντα με τα ΜΜΕ – δήλωσαν πως ο νεκρός υπολοχαγός ΔΕΝ αφαίρεσε την περόνη ασφαλείας. Ελπίζω και εύχομαι να μην έχουμε “τυχαίες” αναθεωρήσεις αυτών των καταθέσεων. Αν και πολύ φοβάμαι πως αυτό θα γίνει…

ΥΓ2: Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να τίθενται από τα ΜΜΕ και όχι να εξαντλούνται στα περί της αυτοθυσίας του Υπολοχαγού.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Mac Vs Windows 7 Ad

Τα Windows 7 κυκλοφόρησαν, και η Apple ήδη αντέδρασε, κυκλοφορώντας 3 διαφημήσεις της σειράς Mac Vs PC. Η πιο cult από τις 3 είναι η παρακάτω. Προσέξτε, στα 0:20 - 0:24 το PC με early '90s outfit, γυρισμένα μανίκια -πουκάμισο και σακάκι-, το σχετικό γυαλί ηλίου πάνω από τα γυαλια μυωπίας, καθώς επίσης και η ασορτί κόμμωση εποχής. Απλά θεϊκό!


Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Εκλογές στην Ελλάδα

 

Οι εκλογές στην Ελλάδα έγιναν. Το ΠαΣοΚ κερδιζει καθαρά τις εκλογές.

Έχουμε την  παραίτηση Κώστα Καραμανλή από τη θέση του Προέδρου της Ν.Δ.

Ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέγεται πρωθυπουργός, κάτι μοναδικό παγκοσμίως καθώς είναι εκπρόσωπος της τρίτης συνεχόμενης γενιάς πολιτικών που εκλέγεται πρωθυπουργός (Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου, Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου) μέσα σε 50 χρόνια (1963, 1981, 2009).

Ο ΓΑΠ ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του. Κερδίζει έναν Καραμανλή στην 3η προσπάθεια (2004, 2007, 2009 – 1974, 1977, 1981). Επίσης αναλαμβάνει τη χώρα εν μέσω οικονομικής κρίσης, όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981. Ελπίζω μόνο, να μην ακολουθήσει τις ίδιες πολιτικές, διότι δε βλέπω να βγαίνει η χώρα από το αδιέξοδο των τελευταίων 3 δεκαετιών.

‘Όσον αφορά τις συνέπειες της στα του Κυπριακού (μια και είναι η αγαπημένη μας ενασχόληση – μη λαμβάνοντας υπόψη πως το Κυπριακό είναι υπόθεση ΠΟΛΥ ευρύτερη μιας χώρας ή ενός αρχηγού κράτους) θεωρώ απλά πως ο όποιος πρωθυπουργός και η όποια κυβέρνηση της Ελλάδας θα κοιτάξει πρώτα τα δικά της συμφέροντα και μετά τα δικά μας. Και έχει αποδειχθεί πλειστάκις τα τελευταία 50-55 χρόνια στην ιστορία του εθνικού μας ναρκωτικου…

 

Α! Και καλή δουλειά στο ΓΑΠ. Τον περιμένει πολλή δουλειά!

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Ανθρώπων έργα



Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
του ανθρώπου η φύση.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, Στρατηγέ Μακρυγιάννη;

3η Σεπτεμβρίου σήμερα. Μεγάλη ιστορική επέτειος, που πολλοι δε θυμούνται. Και όχι δε μιλάω για την ίδρση του ΠαΣοΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ανήμερα σήμερα το 1974. Αναφέρομαι στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, η οποία κατέληξε στην παραχώρηση συντάγματος από τον Όθωνα και στην μετάβαση της Ελληνικής πολιτείας από την απόλυτη μοναρχία στη συνταγματική μοναρχία. Της επανάστασης ηγήθηκε ο Στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης, ένας εκ των πρωταγωνιστών και ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Αγράμματος, έμαθε να γράφει για να συγγράψει τα "Απομνημονεύματα", τα οποία αποτελούν σημαντική, πολύτιμη και μοναδική ιστορική πηγή, η οποία αξίζει ανάγνωσης, ακόμα και σήμερα.

Για το Μακρυγιάννη γράφτηκε, πολλά χρόνια αργότερα, το 1979 το πολύ γνωστό άσμα "Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες", των Ηλία Ανδριόπουλου και Μάνου Ελευθερίου, απο το δίσκο "Γράμματα στο Μακρυγιάννη και άλλα λαϊκά. Χιλιοτραγουδημένο, συνδεδεμένο, κακώς, με την πιο πρόσφατη 3η Σεπτεμβρίου.


Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική:
Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη εκτέλεση:
Άλκηστις Πρωτοψάλτη & Αντώνης Καλογιάννης ( Ντουέτο )


Μόνο να γράφεις τ' όνομά σου
και 'κείνο το 'μαθες μισό
να συλλαβίζεις τα όνειρά σου
στο Άργος και στον Ιλισό

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς

Του κόσμου το στενό γεφύρι
θα το περάσουμε μαζί
θα 'ναι η καρδιά σου παραθύρι
τα λόγια σου παλιό κρασί

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Φταίνε τα πεύκα!!!!!!

«Όσο ωραία και αν είναι τα πεύκα, είναι ανασταλτικόςπαράγοντας στις προσπάθειες κατάσβεσης»

Τάδε έφη Ευάγγελος Αντώναρος, κυβερνητικός εκπρόσωπος της Ελλάδος.

Εν μες τα chipitos που τον ήυρες κύριε Καραμανλή τούτον τον αμπάλατον τζιαι έβαλες τον κυβερνητικόν εκπρόσωπον να ξαπολά την μιαν λαφαζανιάν μετά την άλλην; Μετά τον "στρατηγόν άνεμον" τζιαι την "ασσύμμετρην απειλην", τωρά εφταίξαν τους τα πεύκα! Εν πεύκα τα γέρημα, κρούζουν. Εσύ τι έκαμες για τες πυρκαγίες. Ξέρω, εσύ εν τζιαι! Ασύμμετρη απειλή εν η μαλακία που σε δέρνει ρε αμπάλατε Αντώναρε! Εν σε κανεί που:
  1. Που το 2007 εν εκάμετε τιποτε να βελτιώσετε την πυροπροστασίαν της χώρας
  2. Το "Κτηματολόγιο Α.Ε." φυτοζωεί
  3. Έν εμάθετε που τα παθήματά σας
  4. Παραμένετε ασυντόνιστοι
  5. Αρνηθήκετε (!!!!) εξωτερικήν βοήθειαν
  6. Εσυλλάβετε (!!!!) για 600 ψωροευρώ τον πιλότον του ελικοπτέρου που σας επέψαμεν για βοήθειαν ενώ εκρούζαν τα ποϊνάρκα σας (κυριολεκτικα!)
  7. Εμπλοκάρετε τζιαι εκάμνετε μυνήσεις σε όσους, τωρά η προηγουμένως επροσπαθήσαν να δημιουργήσουν δρόμους τζιαι αντιπυρικές μες τα δάση. Ίνταλως εν να παν το πυροσβεστικά κοντά στη φωτιά, τζιαι πως αλλιώς να την περιορίσεις, ρε σαϊνι, εν μας λαλείς τζιαι εμάς να ξέρουμε;
  8. Υποτιμήσετε την πυρκαγια στην αρχή.
  9. Το νομικό σας πλαίσιο ευνοεί εμπρησμούς για να κάμνετε το δάσος οικόπεδα (Αυριον που εννα πλημυρίζετε τζιαι εννα κρόυζετε, εννα δακκάνετε το ένα σας τζιαι να σας πονούν ούλλα σας, ασυχχώμπατοι!
Τζιαι μετά που τούτα ουλά αντί να μπεις μες τες πέτσες σου, να παραδεχτεις ότι εσύ τζιαι η κυβέρνηση που εκπροσωπείς είσαστεν ΑΧΡΗΣΤΟΙ τζιαι να παραιτήσετε γιατι εν κάμνετε, φκαίνεις τζιαι λαλείς ότι αρλούμπα σου κατεβεί; Καλά ελαλούσαν οι παλιοί "απ' ον αντρέπεται, ο κόσμος εν δικός του!"



Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Κούβα

Επέστρεψα προ μιας περίπου βδομάδας από την μοναδική Κούβα. Αν με ρωτούσατε λοιπόν τι είναι Κούβα, θα απαντούσα ως εξής:

Κούβα είναι ο κόσμος που χορεύει συνέχεια στους δρόμους
Είναι ο κόσμος που περιμένει στην ουρά για ώρες για κάτι που εμείς θεωρούμε δεδομένο - μια σοκολάτα ή ένα παγωτό
Ειναι ο κόσμος που δεν θα ζητήσει λεφτά, αλλά σοκολάτες, σαπούνια ή χρωματιστά.
Είναι ο σερβιτόρος στο ξενοδοχείο με το όνομα "Ορέστης" που ήξερε την Κύπρο και τις πόλεις τις.
Είναι το βλέμμα ευγνωμοσύνης του πατέρα στην αγορά της παλιάς Αβάνας, όταν έδωσα κάτιτις γλυκό στο γιό του. Που τον έδιωχνε απο κοντά μας όταν ο μικρός μας πλησίασε.
Είναι η δασκάλα, που μας πήγε στην αίθουσα πληροφορικής δημοτικού σχολείου, και η περηφάνεια με την οποία μας μίλαγε.
Είναι όλοι αυτοί που κάνουν ωτοστοπ και μπορεί και να κοιμηθούν το βράδυ στο δρόμο μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.
Είναι οι κατάφυτοι βράχοι, τύπου και μεγέθους Μετεώρων στο Βινιάλες με τις φοινικιές να υφίστανται πάνω στο βράχο.
Είναι το ωραιότερο Daquiri, φυσική Pina Colada (με γάλα καρύδας), Mojito και Cuba Libre που είχα πιει ποτέ.


Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Βίρα τις άγκυρες

To blog ετοιμάστηκε σωματικά και ψυχολογικά, ετοίμασε τα πράγματα που θα πάρει, σχεδόν επακέταρε, και φεύγει για διακοπές... Γι' αυτό...



ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

Εμπειρίες: Aztecas Λάρνακας

Το βράδυ του Σαββάτου, κανονίσαμε μια παρέα να πάμε σε ένα από τα πιο γνωστά και πολυδιαφημισμένα μεξικάνικα εστιατόρια, το Aztecas στη Λάρνακα. Η κράτηση ήταν για τις 9:30 μ.μ. Εγώ έφτασα νωρίτερα, γύρω στις 9:2ο. Η υπόλοιπη παρέα άργησε αρκετά, έφτασε κατά τις 10. Στο διάστημα των 40' περίπου, δεν ήρθε κανένας να με ρωτήσει αν θέλω κάτι να πιώ ή έστω να φέρει τα menu. Τα menu ήρθαν μετά που κάθησε και η υπόλοιπη παρέα. Παραγγείλαμε γύρω στις 10:20. Τα ορεκτικά ήρθαν περίπου 20' μετά. Τα κυρίως πιάτα άργησαν πολύ - ήρθαν γύρω στις 11:30. Τα ποτά ακόμα χειρότερα. Περιμέναμε τουλάχιστον 20' για ένα ποτο. Ήπιαμε 2 ποτά ο καθένας. Θα μπορούσαμε να πιουμε τα διπλά, ίσως και περισσότερα στις 3 ώρες που ήμαστε στο εστιατόριο. Στο τέλος φύγαμε χωρίς να φάμε ούτε επιδόρπιο, αν και το θέλαμε...

Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις καλά εστιατόρια, με καλό φαγητό, να πάσχουν στον τομέα της εξυπηρέτησης. Ειδικά σε τουριστική περιοχή, και περίοδο που υπάρχει τόσο εξωτερικός, όσο και εσωτερικός τουρισμός. Ούτε η πολλή πελατεία -το εστιατόριο ήταν γεμάτο- αποτελεί δικαιολογία. Πόσοι πραγματικά θα ξαναπάνε στο συγκεκριμένο εστιατόριο;

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Αύγουστος



Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου || Γιώργος Νταλάρας


Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Της ημέρας

Α, που να φκουν τα μμαθκια τους, να μείνουν πάντα λούτσοι
τζείνοι, που εξαιτίας τους, ήρταν ποδαττε οι Τούρτζιοι.
Παρσαμωμένοι τζι άθαφτοι να μέινουν σαν πεθάνουν,
να πα να τους ιφτύννουσιν, όποττεν ανεφάνουν!
Τζιαι τούτη ναν η δόξα τους τζι η μνήμη τους για πάντα,
τέθκοια τιμή γρειάζεται μια βρωμισμένη λάντα!

Παύλος Λιασίδης

Αν δεν φταίει ο Μακάριος, ο Διγενής, και όλοι εμείς που πισκαλούσαμε ποιος φταίει;
Ο αγρότης της Καρπασίας, ο ζευγολάτης της Μεσαορίας ή οι τρόφιμοι στο άσυλο;

Χρ. Κωνσταντινίδης, πρόσφυγας στο Δασάκι Άχνας

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Ο Παπα-λουκάς σώζει το Δημητρό!

Το παρακάτω διαδραματίζεται σε χωριό της (Εθνικής) Ελλάδας. Ο Δημητρός, εξέχουσα προσωπικότητα του χωριού, πίνει τ' αμίλητο νερό. Το χωριό βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Πρέπει να σωθεί ο Δημητρός. Και μόνο ο Παπα-Λουκάς μπορεί να τον σώσει... Πώς; δείτε παρακάτω:


Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

22 χρόνια από τότε...

Σαν σήμερα, 14 Ιουνίου, το 1987, η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρησης της Ελλάδας, η επίσημη αγαπημένη, κερδίζει στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος(γνωστό και ως Ευρωμπάσκετ), την εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ με σκορ 103-101 στην παράταση (κανονική διάρκεια 89-89). Με τη νίκη της αυτή, κατακτά για πρώτη φορά στην ιστορία της σε επίπεδο ομαδικού σπορ, πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Και βάζει τις βάσεις για να αναδειχθεί, στα επόμενα χρόνια, μια από τις μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού, και όχι μόνο, μπάσκετ.

Η ελληνική ομάδα με ηγέτη τον αξεπέραστο Νίκο Γκάλη, πρώτο σκόρερ και MVP (πολυτιμότερο παίκτη) της διοργάνωσης, και supporting cast αντάξιο του (Παναγιώτης, Γιαννάκης, Φάνης Χριστοδούλου, Παναγιώτης Φασούλας, Λιβέρης Ανδρίτσος, Αργύρης Καμπούρης, Μέμος Ιωάννου, Νίκος Φιλίππου -που τραυματίστηκε στον αγώνα με την Ισπανία) νίκησε όλα τα μεγαθήρια του Ευρωπαϊκού μπάσκετ: τη μετέπειτα πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία του μακαρίτη Drazen Petrovic, του Divac, του Paspalje, του Kukoc και του Radja 2 φορές, την ΕΣΣΔ (Χρυσή Ολυμπιονίκη την επόμενη χρονιά) του μακαρίτη Tkachenko, του Volkov, του Valters, του Chomichius , του Marciulionis και του Goborov (που έκανε το χρυσό φάουλ στον Καμπούρη), την Ιταλία, τη Γαλλία. Έχασε μόνο από την Ισπανία και την ΕΣΣΔ (σε ένα παιγνίδι που η Ελλάδα αδικήθηκε εξόφθαλμα από τη διαιτησία).

Η συνέχεια; 2η στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989 (νικώντας την ΕΣΣΔ του Sabonis με 81-80 στον ημιτελικό με 45 πόντους του Γκάλη και το τρίποντο του Φάνη στα 10" και χάνοντας από την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία του Drazen στον τελικό), 4η στο Ευρωμπάσκετ του '93, του '95, και του '97, όπως και στο παγκόσμιο του '94 (όπου ήταν η πρώτη εθνική που δέχθηκε λιγότερους από 100 πόντους από Dream Team) και του '98, 5η στο Ευρωμπάσκετ του '91, το Παγκόσμιο του '90, και τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα.

Και, μετά από κάποιους χρόνους ισχνών αγελάδων(αποτυχία στα Ευρωμπάσκετ '99 και 2001 μη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Sydney και στο Παγκόσμιο του 2002), 5η στο Πανευρωπαϊκό του 2003 και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (2004). Πρωταθλήτρια Ευρώπης ξανά το 2005, και 2η στο Παγκόσμιο του 2006 στην Ιαπωνία, με εκείνη την ιστορική νίκη επί των ΗΠΑ με 101-95. 4η στο Πανευρωπαϊκό του 2007 και 5η στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου (2008).

Ποδόσφαιρο; Πως είπατε;

Η δική μου γενιά το '87 αγάπησε το μπάσκετ. Βγήκε στα ανοικτά γήπεδα προσπαθώντας να μιμηθεί τα μαγικά του Γκάλη και του Drazen, τα κοψίματα του Φασούλα, το πάθος, το σουτ και τις ασίστ του Γιαννάκη, την ψυχραιμία του Ανδρίτσου και του Καμπούρη, το all-around παίξιμο του Φάνη. Και όμως , κανένας, ούτε ο εκφωνητής της ΕΡΤ, Φίλιππος Συρίγος δεν πίστευε τι συνέβαινε. Στα τελευταία δευτερόλεπτα, όταν το σκορ ήταν 101-101 και ο "τίμιος γίγαντας" Αργύρης Καμπούρης θα εκτελούσε τις 2 βολές που έδωσαν τη νίκη, μιλούσε (ο Συρίγος) για "πρόκριση". Δεν είχαν περάσει ακόμα οι εποχές των ισχνών αγελάδων για το ελληνικό μπάσκετ. Πέρασαν, ανεπιστρεπτί, όμως, στα επόμενα 10".

Κανένας, εκτός από τον "Nick". Που όταν ρωτήθηκε, μετά τον προημιτελικό με την Ιταλία αν είναι η μεγαλύτερη νίκη στην καριέρα του, απάντησε πως "είναι η μεγαλύτερη, μέχρι την επόμενη!!!"

Για την ιστορία, τα στατιστικά του τελικού, και τα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα...

Τελικός - Κυριακή 14 Ιουνίου 1987

Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση: 103-101

Ελλάδα (Κώστας Πολίτης): Γκάλης 40 (1), Γιαννάκης 10 (2), Καμπούρης 10, Χριστοδούλου 10 (2), Φασούλας 12, Ανδρίτσος 10, Ιωάννου 8 (1), Ρωμανίδης 3, Φιλίππου

Σοβιετική Ένωση (Αλεξάντερ Γκομέλσκι): Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τσατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Τιχονένκο, Μπαμπένκο, Παγκράσκιν 8.






Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Τα τραγούδια της Χαρούλας

Συμπληρώνονται αυτό τον Ιούνιο 30 χρόνια από την κυκλοφορία ενός από τους σημαντικότερους δίσκους του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. “Τα τραγούδια της Χαρούλας” σε μουσική του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου, στίχους των Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα και ερμηνεία από την ανερχόμενη, τότε, Χαρούλα Αλεξίου.

Σε μια εποχή λοιπόν όταν η Ελλάδα από τη μια «θυμάται» ακούγοντας τα "Παραπονεμένα Λόγια" των Μαρκόπουλου - Ελευθερίου και από την άλλη «αναρωτιέται» αν πειράζει που είναι μεγάλη φίρμα ο Γιάννης Φλωρινιώτης, έρχονται Τα Τραγούδια Της Χαρούλας ώστε να θυμίσουν, αφ' ενός, ότι υπάρχει και το έντεχνο λαϊκό και, αφ' ετέρου, να μας πουν με τον πολιτικό τους στίχο ότι χρειάζεται ακόμα δουλειά για να αλλάξουν τα πράγματα: “σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί, τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πληρωμή” , “μα η ζωή λεχώνα, ελπίδες γέννησε” ("Τίποτα Δεν Πάει Χαμένο"). Τονίζουν επίσης “την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή”, την ανάγκη να ξεφύγει από ό,τι πέρασε, αλλά όχι και να ξεχάσει ("Μες Στο Πληθος").

Τα τραγούδια του δίσκου έχουν γίνει διαχρονικά. Το αξεπέραστο “Όλα σε θυμίζουν” –Μάνο Λοϊζο –, “Ο Φαντάρος”, “Τέλι τέλι τέλι”, "Σε Πέντε Ώρες Ξημερώνει Κυριακή", “Κι εγώ σαν πόλη”, “Γύφτισα τον εβύζαξε”, “Την όγδοη μέρα”, είναι τραγούδια που ακούγονται και συγκινούν ακόμα και σήμερα.

Σας αφήνω να απολαύσετε το “Τίποτα δεν πάει χαμένο”, από τη συναυλία της ερμηνεύτριας με τους Σωκράτη Μάλαμα και Αλκίνοο Ιωαννίδη στο Λυκαβηττό το 2006. Ένα τραγούδι , που εκφράζει τα βάσανα και τις ελπίδες του λαού και που, ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια μετά, συγκινεί και ανατριχιάζει…

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Καλοκαίρι

Καλό καλοκαίρι, δια χειρός και φωνής "Νιόνιου"...



Στίχοι, Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος


Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι
καλοκαίρι
μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Kobe Vs LeBron

"When the going gets tough, the tough get going" λένε οι Αμερικανοί. Όταν τα πράγματα δυσκολέψουν, οι δυνατοι προχωρούν, σε ελεύθερη μετάφραση. Αυτό ακριβώς έκαναν οι δύο μεγαλύτεροι αστέρες του σύγχρονου NBA. Kobe Bryant και LeBron James. Που "ξελάσπωσαν" τις ομάδες τους, όταν η μπάλα ζύγιζε 100 κιλά.

Ο πρώτος (LeBron James) κράτησε την ομάδα του (Cleveland Cavaliers) ζωντανή, ισοφαρίζοντας σε 1-1 τη σειρά των τελικών της Ανατολικής Περιφέρειας. Πώς; Με ένα τρίποντο στην εκπνοή, με τον αντίπαλο "κρεμασμένο" απάνω του. Απολαύστε!



Ο άλλος (Kobe Bryant); Με ένα κρίσιμο υπο πίεση τρίποντο, έδωσε το προβάδισμα στην δική του ομάδα (Los Angeles Lakers) επιστρέφοντάς της το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας (2-1). 



Kobe Vs LeBron. Μετά τους Bill Russell Vs Wilt Chamberlain (60s), Magic Johnson Vs Larry Bird (80s) είναι το νέο μεγάλο δίδυμο αντιπάλων στο NBA. Και ποιος δε θα ήθελε να τους δει αντιμέτωπους στους τελικούς;

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Πατρίδα

Ίσως το ωραιότερο -σε στίχο- τραγούδι του πραγματικά μοναδικού νέου δίσκου του Αλκίνοου. Απόλυτα αυτοβιογραφικό, ο δημιουργός του το εξηγεί εδώ




Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης


Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ΄τους πιο πατριώτες
να 'χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".


Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ'τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ'άδειο ξενοδοχείο

αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ'την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ'την Ομόνοια να πετάν' δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.

Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας,η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις,ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο

προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Τζάμπα μάγκες



Ατε κοπέλια μου. Πηέννετε στο www.navteq.com, εύρετε το χάρτην της Κύπρου, φρίξετε διότι τα πλείστα ονόματα εν πρωτα στα τούρτζικα τζιαι μετά στα ελληνικά (με τούρτζικη γραφή) τζιαι ταράξετε τους στα e-mails. Τζιαι δέτε πως όταν οι Τούρτζιοι κάμνουν προπαγάνδα, εμείς σφαζούμαστε μεταξύ μας για πελλάρες. 

Ατε κυβέρνηση μου απαγόρευσε (αν σου περνά) την εισαγωγή των Land Rover/Range Rover γιατί οι χάρτες του GPS συστήματος τους εν τούτης της εταιρείας. Ευτυχώς (ή δυστυχώς) εν υπάρχουν χάρτες της Κύπρου στα συστήματά τους γιατί είμαστε πολλά μιτσιοί για να ασχοληθούν μαζί μας. Ατε κ. Κουλία έφκα στα ΜΜΕ τζιαι φώναζε για το "μέγα σκάνδαλο". Ατε εφημερίδες μου να σας δω αν σας περνά τζιαι σας να γράψετε κάτι. Ατε κ. Λάζαρε Μαύρε και κ. Τάκη Κουνναφή εξαπολύστε τους θούριους σας. Αλλά ξέχασα. Εννα σας τραβήσουν το φτι οι μαστόροι σας διότι εννα χάσουν τη διαφήμηση από τον όμιλο Πηλακούτα. Ατε να σας δω...

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Τα τραγούδια της ζωής μας

 

Την Κυριακή που μας πέρασε, δημοσιεύτηκε στο ελλαδικό “Κ” της Καθημερινής (στο δικό μας δεν υπήρχε κάτι, ελπίζω να δημοσιευτεί και στην ημεδαπη) το αποτέλεσμα μιας έρευνας που έκανε ο “Μελωδία FM” σε 100 έλληνες συνθέτες-στιχουργούς-ερμηνευτές από τη Χάρι Αλεξίου μέχρι τους Imam Baildi κι από τον Θάνο Μικρούτσικο μέχρι τον Mr Minimal. Τους ζήτησε να καταγράψουν 10 τραγούδια, 5 ελληνικά και 5 ξένα που τους σημάδεψαν, ως καλλιτέχνες και ώς ακροατές.

Χίλια τραγούδια συγκεντρώθηκαν μέσω αυτής της «ψηφοφορίας»: η «Φραγκοσυριανή» του Μάρκου Βαμβακάρη και η «Angie» των Rolling Stones, το «Πουλάκι ξένο» της δημοτικής μας παράδοσης και το «Bird on the wire» του Leonard Cohen, η «Λάθος αγάπη» της Λένας Πλάτωνος και το «Lovesong» των Cure, το «Θα κλείσω τα μάτια» του Ακη Πάνου και το «In your eyes» του Peter Gabriel…

Είναι ωραία αίσθηση να μετράς την ηλικία σου με τραγούδια· να θυμάσαι το «Σαπιοκάραβο» του Βασίλη μαζί με τα ξενύχτια του διαβάσματος των προεισαγωγικών και του πανεπιστημίου (και τις τελευταίες μέρες της θητείας για τους άρρενες), το “Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη” του Τόκα και του Μητροπάνου της μαθητικής εκδρομής στην Ελλάδα, τις “Περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου” και το “Γορίλλα” του Χρήστου Θηβαίου με τα φοιτητικά σου καλοκαίρια, τους Queen, τους Πυξ Λαξ, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και το Μιλτιάδη Πασχαλίδη με τις φοιτητικές μπουάτ. Κάθε ήχος να σου θυμίζει κάποια φάση τις ζωής σου. Καλοκαίρια και χειμώνες, μαθητικά και φοιτητικά χρόνια, έρωτες, χωρισμούς, μικρά και μεγάλα γεγονότα. Και όπως είχε πει κάποτε κάποια φίλη, είναι απίστευτο το πόσο παρεμφατικά μπορούν να γίνουν τα τραγούδια…

Για την ιστορία, τα δέκα δημοφιλέστερα τραγούδια σε αλφαβητική σειρά:

· “Αχάριστη” – Βασίλη Τσιτσάνη

· “Ζεϊμπέκικο” – Διονύση Σαββόπουλου (Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια")

· “Συννεφιασμένη Κυριακή” – Βασίλη Τσιτσάνη

· “Another brick in the wall” – Pink Floyd

· “Bohemian Rhapsody” – Queen

· “Imagine” – John Lennon

· “Like a Rolling Stone” – Bob Dylan

· “Stairway to Heaven” – Led Zeppelin

· “Strawberry Fields Forever” – Beatles

· “Yesterday” – Beatles

· Δημοφιλέστερος Δίσκος: “Ζεστά Ποτά” – Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Αλήθεια, ποιά είναι τα δικά σας 10 “τραγούδια της ζωής σας”. Σας προκαλώ...

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Παράκληση

Συνεχίζω τις μουσικές αναζητήσεις-επιλογές. Παράκληση. Σε μουσική και στίχους Αλκίνοου Ιωαννίδη. Από την συναυλία των Χαρούλας Αλεξίου-Σωκράτη Μάλαμα-Αλκίνοου Ιωαννίδη το Σεπτέμβριο του 2006. Απολαύστε...





Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου

Είναι ίσως ένα από τα πιο μεστά σε στίχο ελληνικά τραγούδια. Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου (Fragmentos de un evangelio apocrifo) πρόκειται για έργο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Είναι στο βιβλίο Elogio de la sombra (Το εγκώμιο της σκιάς) που είναι μεταφρασμένο και στα Ελληνικά.


Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος


Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια στιγμή

Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
Ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
Μα θά 'ταν όμορφο καθώς ξημερώνει
κι οι δύο τους να ανήκαν στο χθες

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να ήταν η άμμος πέτρα

Μη την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί

Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσέ το κι άκου τι λέει
τι κρύβει το σώμα, τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ

Τίποτα..

Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά

Ρίξε τα μαργαριτάρια στ' αγρίμια
Δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
Δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει

Τίποτα..

Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά



Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Κεμάλ

 

Ίσως το ωραιότερο ελληνικό τραγούδι. Των Μάνου Χατζηδάκι και Νίκου Γκάτσου. Εδώ θα βρείτε μια ανάλυση του τραγουδιού, καθώς και όλες τις εκτελέσεις του. Απολαύστε την αυθεντική εκτέλεση, από τον δίσκο “Αντικατοπτρισμοί” (1993). Από την Αλίκη Καγιαλόγλου.


 

Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής,
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,

που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.


Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και έναν καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι,   μουχλιασμένο το νερό.
Στη Μοσούλη, τη Βασόρα , στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι  με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά.
Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη  κι απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δυο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί

στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ΄ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που απ΄ τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα...

Κεμέρι: Πηγή

Φαρί: Πολεμικό Άλογο

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Made my day!

 

Είμαι στην τηλεόραση και βλέπω ένα talent show. Και βλέπω ξαφνικά μια μεσήλικα διαγωνιζόμενη. Ασουλούπωτη. Άφτιαχτη. Άβαφτη. Πληθωρική. Σαν τη μύγα μες το γάλα. Την ακούω να περιγράφει τη ζωή της. Και σκέφτομαι πόσο αταίριαστη με το όλο σκηνικό είναι. Την ακούω επίσης να λέει πως θα συναρπάσει το κοινό. Συνεχίζω να είμαι σκεπτικός απέναντί της. Σκέφτομαι, “τι γυρεύει αυτή εδώ πέρα; Ποιά νομίζει πώς είναι;” .

Φτάνει μπροστά στους κριτές. Συζητά μαζί τους. Το βλέπω, έχει ένα τσαγανό, μια αυτοπεποίθηση, μια περίεργη αυθεντικότητα. Διερωτώμαι από που αντλεί την αυτοπεποίθηση αυτή. Οι κριτές ξαφνιάζονται και βγάζουν ειρωνικά βλέματα και βλέματα δυσπιστίας. Εγώ περιμένω να δω. Με κάποια δυσπιστιά.

Αρχίζει η μουσική. Και βλέπω ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Χαμόγελο “θα σας δείξω εγώ! Θα δείτε τι θα πάθετε!” Και πέφτουν οι πρώτες νότες. Και όλοι μένουν άφωνοι. Ξαφνικά η δυσπιστία και ο χλευασμός μετατρέπονται σε θαυμασμό. Η πλούσια ελληνική γλώσσα δεν έχει λέξεις να περιγράψει τη θεσπέσια –το λιγότερο- φωνή και τη συγκλονιστική ερμηνεία της. Το κοινό ξεσπά. Οι κριτές επίσης. Νιώθω μαγεμένος.

Πριν ερμηνεύσει την τελευταία στροφή, σκάει άλλο ένα σαρδόνιο μειδίαμα. "Δε με πιστεύατε, ε;” Σα να λέει σε όλους, “Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος”

Και τελειώνει. Με standing ovation από τους κριτές και το κοινό. Έχοντας κερδίσει και τον πιο δύσπιστο. Έχοντας μετατρέψει τη χλεύη σε θαυμασμό.

Να σας έχει ο Θεός καλά, κυρία μου. Κάθε φορά που σας ακούω, νιώθω ευλογημένος. Μου φτιάχνετε τη μέρα. Με κάνετε να μην παρατάω ποτέ τα όνειρά μου. Να’ στε καλά! Ο Θεός μαζί σας…

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Για γερούς λύτες

Αντιγράφω από το σημερινό “Πολίτη”

Δεν θα κηδεύονται
Από το 2007 ζητήθηκε η άποψη του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β’ για το θέμα της θεσμοθέτησης του δικαιώματος αποτέφρωσης των νεκρών. Στην απαντητική του επιστολή προς το Υπουργείο Εσωτερικών, ο κ. Χρυσόστομος αναφέρει ότι το θέμα της λήψης μιας τέτοιας απόφασης αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα της πολιτείας.
Τονίζει παράλληλα ότι αναφαίρετο δικαίωμα και του κάθε μέλους της Εκκλησίας, αποτελεί η επιθυμία του να ταφεί σύμφωνα με τα θέσμια και την τάξη της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης, ή να αποτεφρωθεί. Στην επιστολή του, ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος υπογραμμίζει ότι στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες θα υπάρχει εκ των προτέρων ειλημμένη απόφαση για την αποτέφρωση κάποιου νεκρού, τότε και η Εκκλησία δεν θα τελεί την κηδεία του. Σημειώνεται ότι στην Ελλάδα, η Εκκλησία είχε προβάλει πολλά εμπόδια στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων για τη θεσμοθέτηση της αποτέφρωσης νεκρών, καθώς κάτι τέτοιο αντιβαίνει των θρησκευτικών κανόνων.

Απο πότε το παγκάρι λέγεται “θρσκευτικοί κανόνες”;

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Typical Κυπραίοι

Καλησπέρα σας τζιαι Χριστός Ανέστη. Ευχουμαι ό,τι ποθείτε, από το σύμπαν να το βρείτε. :)
Τζιαι μπαίν στο ψητό... Στα ιστολόγια του Μαρίνου τζιαι της Ευλαμπίας, είδα ενα βίντεο. Οι πλείστοι είδετε το. Typical Kuprea λέγεται. Έκαμα πολύ χάζι τζιαι εγύρεψα το στο Youtube (για να το αναρτήσω στο Φατσοβιβλίο). Αντί όμως να το έβρω τζιείνον, ήυρα την απάντησην του. Typical Kupreos. Απολαύστε τα τζιαι τα δκυό:






Ηύρα τζιαι δεύτερην απάντηση που μια "typical kyprea". Φαίνεται εθίκτηκε τζιαι είπε να ανταποδώσει...

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάουμπόϋ

Το τραγούδι του Κηλαηδόνη, νιώθω πως με εκφράζει απόλυτα...



Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε
Γίνανε ρεζίλι, γι αυτό κρυφτήκανε
Πιάσαν μια δουλίτσα κι όλοι τους κρατούν κλειδιά
Απόκτησαν κοιλίτσα κι από ’να δυο παιδιά
Γιόχο, χόχο, χόχο...
Κι όλα τα κορίτσια που ’χα γκόμενες
τώρα είν’ όλο βίτσια και πίνουν μόνο νες
Κι αν δεν κάνω λάθος, έχουν όλες γιώτα-χι
Θέλουνε και σκάφος και πάνε κι εξοχή
Γιόχο, χόχο, χόχο...
Τώρα σαν τους βλέπω δεν τους χαιρετώ
Ούτε και γουστάρω εγώ να παντρευτώ
Κι άμα μου τη δίνει κάτι τέτοια δειλινά
παίρνω τ’ άλογό μου και πάμε στα βουνά
Γιόχο, χόχο, χόχο...

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Κυπριακή παλαιολιθική δικαιοσύνη

Στον απόηχο της ανεκδιήγητης απόφασης για την αθώωση των δέκα χτηνών ... εεεε, συγγνώμη, αστυνομικών ήθελα να πω, για τον άγριο - και με τεκμήρια- ξυλοδαρμό των δύο δεμένων με χειροπέδες φοιτητών για την οποία εβούηξε όλη η Κύπρος, και για την οποία εγίναμε ρεζίλι των σκυλιών διεθνώς, εξηγήστε μου, ωσαν να εξηγείτε σε ένα πεντάχρονο, τούτο:

Είπαμε πως το δικαστήριο δεν εδέκτηκε το βίντεο σαν τεκμήριο, μια και ο άνθρωπος που απαθανάτισε τη σκηνή δεν δέκτηκε να καταθέσει για να αποδειχτει πέραν πάσης αμφιβολίας η γνησιότητά του, σωστα; Ωραία. Βασει τούτης της οι φωτογραφίες που στέλνονται ως τεκμήριο για παραβάσεις του ΚΟΚ από τις κάμερες φωτοεπισήμανσης της αστυνομίας ΔΕΝ μπορούν να γίνουν δεκτές ως τεκμήρια, και, ως εκ τούτου ΚΑΝΕΝΑ πρόστιμο δεν πρέπει να πληρωθεί. Επίσης, κανένα βίντεο προϊόν κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης, δεν μπορεί να καταταθεί ως τεκμήριο στο δικαστήριο για καταδίκη υπόπτων ληστειών, διαρρήξεων και οποιωνδήποτε άλλων αδικημάτων, σωστα; Αν τούτο ισχύει, οι εταιρείες που πωλούν στην κυπριακή αγορά εξοπλισμό ασφαλείας υποστατικών, πάνε για φούντο, αφού ο εξοπλισμός αυτός, βάσει της απόφασης του κακουργιοδικείου, είναι άχρηστος. Αν δεν ισχύει, τότε το δικαστήριο μάλλον εδίκασε με δύο μέτρα και δύο σταθμα. Μαααλιστα... Άτε κοπέλια, αρχίστε τις ληστείες και μη φοβάστε, υπάρχει απόφαση δικαστηρίου που σας καλύπτει. Προσέξτε μόνο τα αποτυπώματά σας και το DNA σας (αν, φυσικά έχει εκσυγχρονιστεί το παλαιολιθικό κυπριακό δίκαιο και δέχεται DNA για τεκμήριο).

Και, με βάση το προηγούμενο μου σκεπτικό, έχω να πω, πως εκτός από ξεπερασμένο και παλαιολιθικό, το δίκαιο της Κυπριακής Μπανανίας είναι τεχνολογικά αναλφάβητο. Ακόμα να δεχτεί βίντεο -το οποίο έχει επιβληθεί από τη δεκαετία του '80- ως τεκμήριο. Διότι, λέει, βασίζεται στη μαρτυρία και όχι στα τεκμήρια. Ε τότε εξηγήστε και σε μένα πως μπορούν να δικάσουν υποθέσεις, όπου τα τεκμήρια βασίζονται στο διαδίκτυο και τις "νέες τεχνολογίες" (είναι τόσο νέες που κοντέυουν να αντικατασταθούν...). Πως μπορούν να δικάσουυν με βάση τεκμήρια που βρίσκονται σε e-mails (αφου το e-mail δεν αποτελεί νομικό έγγραφο) , SMS, MMS, ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης (όπως το Facebook) και ό,τι άλλο μπορεί να αποτελέσει, στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, τεκμήριο για καταδίκη υπόπτων για διάφορες υποθέσεις. Οπως αυτή. Ή μήπως ακουστά το έχει το Facebook η κυπριακή δικαιοσύνη... Με αποτέλεσμα να γίνονται δεκτά ως νομικά έγγραφα, τα telex και τα τηλεγραφήματα, που είναι τόσο σύγχρονα, για τις σύγχρονες τηλεπικοινωνίες, όσο ένα εργαλείο της... παλαιολιθικής εποχής για τον σύγχρονο άνθρωπο. Αλλά είπαμε: το κυπριακό δίκαιο ζει στον -παλαιολιθικό- κόσμο του...

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Η χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα

Αθωώθηκαν οι 10 αστυνομικοί που ξυλοφόρτωσαν τους 2 φοιτητές το Δεκέμβριο του 2005, διότι το γνωστό βίντεο με τη σκηνή του ξυλοδαρμού δεν έγινε δεκτό. Ο λόγος; Διότι, λέει, "στέρησε το δικαίωμα στους αστυνομικούς της δίκαιης δίκης"!!!!!!! Τζιεινοι οι επίορκοι μπάτσοι θα κυκλοφορούν ελεύθεροι τζιαι θα συνεχίσουν τες δουλειές τους σα να μεν έγινεν τίποτε;

Ρε δεν πα να πνιγείτε, λέω γω!

Το βίντεο, βρίσκεται εδώ





Διαφημήσεις

Μερικές διαφημήσεις από τη δεκαετία του '80:

Bacandys με Βισση-Καρβέλα (1988). Δυστυχώς σε κακή ποιότητα



Cyprina με τους Ecstasy (1990)



ΚΕΑΝΙΤΑ. H κλασική, κάπου στα 1990



Serenata και πάσης Ελλάδος! (1986)


Ψάχνω και τις άλλες cult κυπριακές διαφημήσεις 80s και 90s όπως:
LaikiTravel ("Διακοπές;;; Το πολυ... μέχρι πιο κάτω!!!")
Laiki Autobank, με τον ηθοποιό Κώστα Αποστολίδη
Αυτή με το χυμό μανταρινιού όπου ο Στ. Λούρας "παω ολόισια στο Κυπρος να τεσταρω"
Οι άλλες 2 της Bacandys με την Μανταμ Σουσού (5 o'clock, 7 η ώρα!) και την Δ. Κακουράτου στο "Ορκιστείτε Παρακαλώ"
... και όποια άλλη μπορείτε να θυμηθείτε...

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Ειδήσεις και ΜΜΕ

Μεταφέρω αυτούσιο το κομμάτι του χθεσινού κοινού ανακοινωθέντος των Υπουργών Εξωτερικών των ΗΠΑ και Τουρκίας, επ' ευκαιρία επίσκεψης της στην Τουρκία, στα πλαίσια περιοδείας της σε διάφορες χώρες: "to support strongly a comprehensive and mutually-acceptable settlement of the Cyprus question under the auspices of the UN and in this context ending the isolation of the Turkish Cypriots" (Πηγή)
Σε μετάφραση του ΚΥΠΕ:«να υποστηρίξουν έντονα μία συνολική και αμοιβαία αποδεκτή διευθέτηση του κυπριακού ζητήματος υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και στο πλαίσιο αυτό να τερματιστεί η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων» (Πηγή)
Εκαταλάβετε, αγαπητοί μου του MEGA? Μιλά για "άρση της απομόνωσης" στο πλαίσιο ΛΥΣΗΣ, ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ. Και μάλιστα σήμερα σε κοινή προφορική τους δήλωση, η κ. Clinton μίλησε για ΔΙΖΩΝΙΚΗ, ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ.
Ακούσετε "απομόνωση" και την δέσατε "ψηλό μαντήλι", όπως λέει και ο λαός μας.

Την αναγνώριση του ψευδοκράτους που την ήυρετε τζιαι είπετε την, κε Μιχάλη Ιγνατίου, μπορείτε να μας εξηγήσετε;

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Δε λες κουβέντα




Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου & Δήμος Μούτσης ( Ντουέτο )


Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά
των μικροφώνων

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Μπουρδέλα.

Αν θεωρούμε την δραπέτευση του "Αντώνη Προκοπίου Κίτα, άλλως Αλ Καπόνε" δραπέτευσε από το Απολλώνιο Ιδιοωτικό Νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν για 6 μήνες, πρωτοφάνή, ακούστε και αυτό!
Βασίλης Παλαιοκώστας. Ένας από τους πιο σεσημασμένους εγκληματίες εν Ελλάδι. Δραπέτευσε από τις φυλακές Κορυδαλλού. Με ελικόπτερο. Ναι, καλά ακούσατε. Προσγειώθηκε ιδιωτικό ελικόπτερο στο προαύλιο των φυλακών, όπου ο Παλαιοκώστας εκρατείτο υπό δρακόντεια (υποτίθεται) μέτρα ασφαλείας, τον πήρε και έφυγε. ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ.

Ευτυχώς, υπάρχουν και μεγαλύτερα μπουρδέλα από το δικό μας!

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Η μπαλάντα του Κυρ-Μέντιού (Κ. Βάρναλη)

Η απάντηση στους απανταχού Κουλίες, Σαμφών, Χρυσόστομους και την συνοπαρτζιά τους.
Απαγγέλλει ο ίδιος ο ποιητής.



Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Θάνος Λούκας
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια,
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' όλα για όλα
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι.
Mη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάτου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κ' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ! είν' η ζωή),

η ψυχή μου θενά δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο:
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Mα με την κουβέντ' αυτή
πόρτα μού κλεισε κι αφτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσου από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου -
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο τον δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Άιντε θύμα, Άιντε ψώνιο,
Άιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κι έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσα, άλλη γη.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Φαιδρότητες

Σήμερα ξεκίνησα να γράψω για ένα θέμα και βρήκα τρία. Θέμα πρώτο, η παύση μέλους ομάδας εργασίας για το Κυπριακό. Το άτομο περί ου ο λόγος, προσέφυγε στην λεγόμενη Επιτροπή Αποζημιώσεων του καθεστώτος των κατεχομένων για να λάβει αποζημίωση για περιουσία που διαθέτει στις κατεχόμενες περιοχές. Η προσφυγή του εν λόγω ατόμου, ήταν γνωστή, εφόσον, σύμφωνα με το "ΣΙΓΜΑ" το άτομο αυτό περιλαμβανόταν σε κατάλογο που είχε υποβληθεί, το 2007, τόσο στο τότε Πρόεδρο της Βουλής και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όσο και στον Γενικό Εισαγγελέα. Πως τους ξέφυγε;


Δεύτερος, ο Μάρτης. Δηλαδή ο Αρχιεπίσκοπος. Φαιδρότητες χωρίς Αρχιεπίσκοπο, είναι σαν Σαρακοστή χωρίς Μάρτη. Τι έκανε; Απλά, παρουσίασε τα σχέδια για το έκτρωμα στην παλιά Λευκωσία (λέγε με Καθεδρικό Ναό). Το έχω σχολιάσει και παλαιότερα, οπότε δεν θα επανέλθω, απλά το παραθέτω.


Άφησα το καλύτερο - μάλλον το φαιδρότερο- για το τέλος. Ενεγράφη και εσυζητήθη, λέει , στην Επιτροπή Άμυνας της Βουλής ένα πολύ σημαντικό θέμα: Η παραποίηση του εθνικού ύμνου κατά τον εορτασμό της προστάτιδας του Πυροβολικού Αγίας Βαρβάρας που πραγματοποιήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2008 στο στρατόπεδο "Χρήστος Σαμάρας" στην Αθαλάσσα. Δηλαδή, 6 βουλευτές (τουλάχιστον) συν ο Υπαρχηγός της Εθνικής Φρουράς και ο Διοικητής της ΣΜΕΦ, που κλήθηκαν για το θέμα, συζήτησαν κάτι που αποτελεί εσωτερική υπόθεση της ΕΦ. Και ποιος ενέγραψε το θέμα; Ποιος, ποιος, ποιος; Ο Κουλίας ο Θεός! Με συμπαραστάτη, twin παρολίν, τον κ Σωτήρη Σαμψών. Της γνωστής οικογένειας, εκδότη και βουλευτή. Τέθηκε μάλιστα και θέμα εσκεμμένης (εδώ γελάτε) παραποίησης του Εθνικού Ύμνου για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες. Εδώ γελάμε. Δις.


Κάποιος μίλησε για την "γη οπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα". Κάποιος άλλος, για Μπανανία. Και κάποιοι, βάλθηκαν να τους δικαιώσουν...

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Η καλύτερη απάντηση στους εγχώριους κακόφωνους

Όχι, δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τον δικό μας. Παραθέτω ένα απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος στο "Βήμα της Κυριακής" (όχι, δεν θα πω των Αθηνών, μόνο ένας άσχετος δεν το ξέρει).

- Εθνικοπατριωτικοί κύκλοι,που είχαν συνηθίσει αλλιώς επί αειμνήστου,σας επικρίνουν πλέον ανοιχτά για τη σιωπή σας στα λεγόμενα εθνικά θέματα και ίσως στο μέλλον γίνουν σκληρότεροι.

«Τις ξέρω τις απόψεις αυτές και τις σέβομαι, ως έκφραση του δικαιώματος των ανθρώπων στην ελευθερία της γνώμης. Τους παρακαλώ όμως να σεβαστούν και εκείνοι τις δικές μου. Δεν είμαι άνθρωπος ο οποίος δεν αγαπά την πατρίδα του. Δεν είμαι άνθρωπος ο οποίος δεν θα καλούσε σε συναγερμό αν ήταν ανάγκη. Ολον αυτόν τον χρόνο που πέρασε, μέτρησα σπιθαμή προς σπιθαμή τα προβλήματα της Εκκλησίας, υπό το πρίσμα της προοπτικής της. Επομένως, αυτά τα πατριωτικά, όπως τα είπατε, ούτε τα περιφρονώ ούτε τα υποτιμώ. Ζω σε μια συντεταγμένη πολιτεία η οποία οφείλει να λαμβάνει όλα τα μέτρα για την προάσπιση αυτών των δικαίων και, επιπλέον, διαθέτει και τα μέσα για να το πράξει. Αν με χρειασθεί ποτέ κανένας ή αν καταλάβω μόνος μου ότι με χρειάζεται, εδώ είμαι. Αλλά μόνος μου να αναλάβω πρωτοβουλίες για τέτοια θέματα το θεωρώ άστοχο και επικίνδυνο. Επειδή ακριβώς πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς συγκινούνται με έννοιες όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, έχω διαπιστώσει ότι τούτο ως σύνθημα προσφέρεται ως μέσον και τρόπος για την ανάδειξη άλλων σκοπιμοτήτων. Τούτο, δεν με συγκινεί, αυτό το σύνθημα. Τα πραγματικά προβλήματα της Εκκλησίας είναι άλλα και είναι τεράστια».

- Την παγκοσμιοποίηση δεν τη φοβάστε; Δεν ανησυχείτε μήπως μας κάνει κιμά και φτιάξει με αυτόν κεφτέδες και σουτζούκια,όπως έλεγε ο προκάτοχός σας;

«Δεν είμαστε οι πρώτοι που ζούμε σε αυτή τη γη. Τα προβλήματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Ο τρόπος αντιμετωπίσεώς τους είναι που διαφέρει. Πολλά από αυτά που περιγράφουμε σήμερα με τον όρο “παγκοσμιοποίηση” έχουν ξαναγίνει στην Ιστορία. Παγκοσμιοποίηση το λέμε σήμερα, κάποτε το έλεγαν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ακόμα θα έλεγα και οι εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δεν πιστεύω να νομίζετε κι εσείς ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε ως την Ινδία απλώς για να φέρει μόνο τον πολιτισμό! Εγώ θα έλεγα ότι ήταν και ο ενθουσιασμός, η περιέργεια και οι συγκυρίες της εποχής που έκαναν τον Αλέξανδρο να προχωρήσει μέσα στην Ασία. Ετσι εξαπλώθηκε ο ελληνισμός, πού τι ήταν τότε; Το ρεύμα των ανθρώπων της εποχής. Ηταν μιας μορφής παγκοσμιοποίηση, χωρίς την οποία δεν θα προχωρούσε η εξάπλωση του χριστιανισμού. Επομένως η παγκοσμιοποίηση δεν είναι καινούργιο φαινόμενο που πρέπει να μας πανικοβάλλει. Η ζημιά είναι μέσα μας. Στους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες που κουβαλάμε μέσα μας. Εκεί είναι το πρόβλημα».

- Μακαριότατε, δεν είναι επικίνδυνο η θρησκευτική πίστη να θεωρείται κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας; Το λέω διότι το θρησκευτικό δόγμα είναι σταθερό και αμετάβλητο,ενώ ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Πώς λοιπόν μια ταυτότητα αγκιστρωμένη στο παρελθόν μπορεί να εκφράσει τις προσδοκίες ενός λαού για το μέλλον;

«Ο πρώτος πυρήνας που επιστρατεύεται στη δημιουργία της εθνικής ταυτότητας είναι ο θρησκευτικός, ο αρχαίος βωμός, το ιερόν. Και αναφέρομαι γενικότερα στη δημιουργία των εθνών, όχι μόνον στη δική μας περίπτωση. Ιστορικά, πρώτα δημιουργείται αυτός ο πυρήνας και γύρω του συμπλέκονται τα υπόλοιπα στοιχεία της ταυτότητας. Αυτό ζήσαμε και εμείς τον 18ο αιώνα και έτσι φθάσαμε στην Επανάσταση. Επ΄ αυτού, λοιπόν, η Εκκλησία πολλά προσέφερε και έχει την υποχρέωση να το παρακολουθεί αυτό, κυρίως τον ιστό του, για να μη διαλυθεί. Αλλά, σε όλα τα πράγματα υπάρχει το μέτρο. Ερχεται η συντεταγμένη πολιτεία και το κρίσιμο ζήτημα για την ελλαδική πραγματικότητα είναι πώς θα συνεργαστούν αυτοί οι δύο φορείς. Διότι η Ιστορία συνεχίζεται, πολλά πράγματα ξεχνιούνται και εμείς εξακολουθούμε να λέμε: “Ξέρετε, αν δεν ήμασταν εμείς, σήμερα θα μιλούσατε τούρκικα κ.λπ.”. Ναι, αλλά αυτό δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες τις σύγχρονες! Δεν μπορούμε πια να επικαλούμεθα συνεχώς τους αρχαίους ημών προγόνους, τον Περικλή και τον Παρθενώνα. Τι θα γίνει, αυτό θα μας θρέφει συνέχεια; Αν δεν έχουμε κάτι καινούργιο να προσθέσουμε σε αυτό που βρήκαμε, τότε θα συρρικνωθεί η παράδοση. Ούτε όμως μπορούμε εύκολα να αφαιρέσουμε ένα σκαλοπάτι από την κλίμακα. Επομένως, μέσα σε αυτόν τον χώρο, η Εκκλησία είναι ένα κομμάτι της εθνικής ταυτότητας, που πρέπει να υπάρχει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε με τη φλόγα να καίει φουντωμένη και κάθε φορά να σπεύδουμε να είμαστε οι πρώτοι! Ούτε πάλι μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι. Χρειάζεται το μέτρο και η διάκριση».

- Με την άδειά σας,Μακαριότατε,πάλι θα αστειευθώ αλλά εδώ εκδηλώνετε τις «κομμουνιστικές τάσεις» που σας καταλογίζουν ορισμένοι.

«Ακούστε, δεν είμαι κομμουνιστής. Εκεί που πρέπει όμως γίνομαι. Οπως επίσης εκεί που πρέπει είμαι πατριώτης, είμαι διεθνιστής ή ακόμη και χωριάτης. Αγαπάω τον άνθρωπο. Δεν ήρθα εδώ για να κάνω μια ωραία καριέρα. Δεν με εκφράζει αυτό και δεν με απασχολεί».

Η οποιαδήποτε σύγκριση με τον δικό μας, δημιουργεί τουλάχιστον μελαγχολία...


Ολόκληρη η συνέντευξή, εδώ.