Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Kobe Vs LeBron

"When the going gets tough, the tough get going" λένε οι Αμερικανοί. Όταν τα πράγματα δυσκολέψουν, οι δυνατοι προχωρούν, σε ελεύθερη μετάφραση. Αυτό ακριβώς έκαναν οι δύο μεγαλύτεροι αστέρες του σύγχρονου NBA. Kobe Bryant και LeBron James. Που "ξελάσπωσαν" τις ομάδες τους, όταν η μπάλα ζύγιζε 100 κιλά.

Ο πρώτος (LeBron James) κράτησε την ομάδα του (Cleveland Cavaliers) ζωντανή, ισοφαρίζοντας σε 1-1 τη σειρά των τελικών της Ανατολικής Περιφέρειας. Πώς; Με ένα τρίποντο στην εκπνοή, με τον αντίπαλο "κρεμασμένο" απάνω του. Απολαύστε!



Ο άλλος (Kobe Bryant); Με ένα κρίσιμο υπο πίεση τρίποντο, έδωσε το προβάδισμα στην δική του ομάδα (Los Angeles Lakers) επιστρέφοντάς της το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας (2-1). 



Kobe Vs LeBron. Μετά τους Bill Russell Vs Wilt Chamberlain (60s), Magic Johnson Vs Larry Bird (80s) είναι το νέο μεγάλο δίδυμο αντιπάλων στο NBA. Και ποιος δε θα ήθελε να τους δει αντιμέτωπους στους τελικούς;

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Πατρίδα

Ίσως το ωραιότερο -σε στίχο- τραγούδι του πραγματικά μοναδικού νέου δίσκου του Αλκίνοου. Απόλυτα αυτοβιογραφικό, ο δημιουργός του το εξηγεί εδώ




Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης


Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ΄τους πιο πατριώτες
να 'χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".


Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ'τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ'άδειο ξενοδοχείο

αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ'την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ'την Ομόνοια να πετάν' δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.

Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας,η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις,ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο

προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Τζάμπα μάγκες



Ατε κοπέλια μου. Πηέννετε στο www.navteq.com, εύρετε το χάρτην της Κύπρου, φρίξετε διότι τα πλείστα ονόματα εν πρωτα στα τούρτζικα τζιαι μετά στα ελληνικά (με τούρτζικη γραφή) τζιαι ταράξετε τους στα e-mails. Τζιαι δέτε πως όταν οι Τούρτζιοι κάμνουν προπαγάνδα, εμείς σφαζούμαστε μεταξύ μας για πελλάρες. 

Ατε κυβέρνηση μου απαγόρευσε (αν σου περνά) την εισαγωγή των Land Rover/Range Rover γιατί οι χάρτες του GPS συστήματος τους εν τούτης της εταιρείας. Ευτυχώς (ή δυστυχώς) εν υπάρχουν χάρτες της Κύπρου στα συστήματά τους γιατί είμαστε πολλά μιτσιοί για να ασχοληθούν μαζί μας. Ατε κ. Κουλία έφκα στα ΜΜΕ τζιαι φώναζε για το "μέγα σκάνδαλο". Ατε εφημερίδες μου να σας δω αν σας περνά τζιαι σας να γράψετε κάτι. Ατε κ. Λάζαρε Μαύρε και κ. Τάκη Κουνναφή εξαπολύστε τους θούριους σας. Αλλά ξέχασα. Εννα σας τραβήσουν το φτι οι μαστόροι σας διότι εννα χάσουν τη διαφήμηση από τον όμιλο Πηλακούτα. Ατε να σας δω...

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Τα τραγούδια της ζωής μας

 

Την Κυριακή που μας πέρασε, δημοσιεύτηκε στο ελλαδικό “Κ” της Καθημερινής (στο δικό μας δεν υπήρχε κάτι, ελπίζω να δημοσιευτεί και στην ημεδαπη) το αποτέλεσμα μιας έρευνας που έκανε ο “Μελωδία FM” σε 100 έλληνες συνθέτες-στιχουργούς-ερμηνευτές από τη Χάρι Αλεξίου μέχρι τους Imam Baildi κι από τον Θάνο Μικρούτσικο μέχρι τον Mr Minimal. Τους ζήτησε να καταγράψουν 10 τραγούδια, 5 ελληνικά και 5 ξένα που τους σημάδεψαν, ως καλλιτέχνες και ώς ακροατές.

Χίλια τραγούδια συγκεντρώθηκαν μέσω αυτής της «ψηφοφορίας»: η «Φραγκοσυριανή» του Μάρκου Βαμβακάρη και η «Angie» των Rolling Stones, το «Πουλάκι ξένο» της δημοτικής μας παράδοσης και το «Bird on the wire» του Leonard Cohen, η «Λάθος αγάπη» της Λένας Πλάτωνος και το «Lovesong» των Cure, το «Θα κλείσω τα μάτια» του Ακη Πάνου και το «In your eyes» του Peter Gabriel…

Είναι ωραία αίσθηση να μετράς την ηλικία σου με τραγούδια· να θυμάσαι το «Σαπιοκάραβο» του Βασίλη μαζί με τα ξενύχτια του διαβάσματος των προεισαγωγικών και του πανεπιστημίου (και τις τελευταίες μέρες της θητείας για τους άρρενες), το “Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη” του Τόκα και του Μητροπάνου της μαθητικής εκδρομής στην Ελλάδα, τις “Περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου” και το “Γορίλλα” του Χρήστου Θηβαίου με τα φοιτητικά σου καλοκαίρια, τους Queen, τους Πυξ Λαξ, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και το Μιλτιάδη Πασχαλίδη με τις φοιτητικές μπουάτ. Κάθε ήχος να σου θυμίζει κάποια φάση τις ζωής σου. Καλοκαίρια και χειμώνες, μαθητικά και φοιτητικά χρόνια, έρωτες, χωρισμούς, μικρά και μεγάλα γεγονότα. Και όπως είχε πει κάποτε κάποια φίλη, είναι απίστευτο το πόσο παρεμφατικά μπορούν να γίνουν τα τραγούδια…

Για την ιστορία, τα δέκα δημοφιλέστερα τραγούδια σε αλφαβητική σειρά:

· “Αχάριστη” – Βασίλη Τσιτσάνη

· “Ζεϊμπέκικο” – Διονύση Σαββόπουλου (Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια")

· “Συννεφιασμένη Κυριακή” – Βασίλη Τσιτσάνη

· “Another brick in the wall” – Pink Floyd

· “Bohemian Rhapsody” – Queen

· “Imagine” – John Lennon

· “Like a Rolling Stone” – Bob Dylan

· “Stairway to Heaven” – Led Zeppelin

· “Strawberry Fields Forever” – Beatles

· “Yesterday” – Beatles

· Δημοφιλέστερος Δίσκος: “Ζεστά Ποτά” – Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Αλήθεια, ποιά είναι τα δικά σας 10 “τραγούδια της ζωής σας”. Σας προκαλώ...

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Παράκληση

Συνεχίζω τις μουσικές αναζητήσεις-επιλογές. Παράκληση. Σε μουσική και στίχους Αλκίνοου Ιωαννίδη. Από την συναυλία των Χαρούλας Αλεξίου-Σωκράτη Μάλαμα-Αλκίνοου Ιωαννίδη το Σεπτέμβριο του 2006. Απολαύστε...





Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου

Είναι ίσως ένα από τα πιο μεστά σε στίχο ελληνικά τραγούδια. Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου (Fragmentos de un evangelio apocrifo) πρόκειται για έργο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Είναι στο βιβλίο Elogio de la sombra (Το εγκώμιο της σκιάς) που είναι μεταφρασμένο και στα Ελληνικά.


Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος


Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια στιγμή

Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
Ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
Μα θά 'ταν όμορφο καθώς ξημερώνει
κι οι δύο τους να ανήκαν στο χθες

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να ήταν η άμμος πέτρα

Μη την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί

Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσέ το κι άκου τι λέει
τι κρύβει το σώμα, τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ

Τίποτα..

Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά

Ρίξε τα μαργαριτάρια στ' αγρίμια
Δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
Δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει

Τίποτα..

Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά



Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Κεμάλ

 

Ίσως το ωραιότερο ελληνικό τραγούδι. Των Μάνου Χατζηδάκι και Νίκου Γκάτσου. Εδώ θα βρείτε μια ανάλυση του τραγουδιού, καθώς και όλες τις εκτελέσεις του. Απολαύστε την αυθεντική εκτέλεση, από τον δίσκο “Αντικατοπτρισμοί” (1993). Από την Αλίκη Καγιαλόγλου.


 

Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής,
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,

που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.


Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και έναν καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι,   μουχλιασμένο το νερό.
Στη Μοσούλη, τη Βασόρα , στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
Τον κοιτάν οι Βεδουίνοι  με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά.
Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη  κι απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δυο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί

στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ΄ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που απ΄ τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα...

Κεμέρι: Πηγή

Φαρί: Πολεμικό Άλογο

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Made my day!

 

Είμαι στην τηλεόραση και βλέπω ένα talent show. Και βλέπω ξαφνικά μια μεσήλικα διαγωνιζόμενη. Ασουλούπωτη. Άφτιαχτη. Άβαφτη. Πληθωρική. Σαν τη μύγα μες το γάλα. Την ακούω να περιγράφει τη ζωή της. Και σκέφτομαι πόσο αταίριαστη με το όλο σκηνικό είναι. Την ακούω επίσης να λέει πως θα συναρπάσει το κοινό. Συνεχίζω να είμαι σκεπτικός απέναντί της. Σκέφτομαι, “τι γυρεύει αυτή εδώ πέρα; Ποιά νομίζει πώς είναι;” .

Φτάνει μπροστά στους κριτές. Συζητά μαζί τους. Το βλέπω, έχει ένα τσαγανό, μια αυτοπεποίθηση, μια περίεργη αυθεντικότητα. Διερωτώμαι από που αντλεί την αυτοπεποίθηση αυτή. Οι κριτές ξαφνιάζονται και βγάζουν ειρωνικά βλέματα και βλέματα δυσπιστίας. Εγώ περιμένω να δω. Με κάποια δυσπιστιά.

Αρχίζει η μουσική. Και βλέπω ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Χαμόγελο “θα σας δείξω εγώ! Θα δείτε τι θα πάθετε!” Και πέφτουν οι πρώτες νότες. Και όλοι μένουν άφωνοι. Ξαφνικά η δυσπιστία και ο χλευασμός μετατρέπονται σε θαυμασμό. Η πλούσια ελληνική γλώσσα δεν έχει λέξεις να περιγράψει τη θεσπέσια –το λιγότερο- φωνή και τη συγκλονιστική ερμηνεία της. Το κοινό ξεσπά. Οι κριτές επίσης. Νιώθω μαγεμένος.

Πριν ερμηνεύσει την τελευταία στροφή, σκάει άλλο ένα σαρδόνιο μειδίαμα. "Δε με πιστεύατε, ε;” Σα να λέει σε όλους, “Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος”

Και τελειώνει. Με standing ovation από τους κριτές και το κοινό. Έχοντας κερδίσει και τον πιο δύσπιστο. Έχοντας μετατρέψει τη χλεύη σε θαυμασμό.

Να σας έχει ο Θεός καλά, κυρία μου. Κάθε φορά που σας ακούω, νιώθω ευλογημένος. Μου φτιάχνετε τη μέρα. Με κάνετε να μην παρατάω ποτέ τα όνειρά μου. Να’ στε καλά! Ο Θεός μαζί σας…