Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε
Γίνανε ρεζίλι, γι αυτό κρυφτήκανε
Πιάσαν μια δουλίτσα κι όλοι τους κρατούν κλειδιά
Απόκτησαν κοιλίτσα κι από ’να δυο παιδιά
Γιόχο, χόχο, χόχο...
Κι όλα τα κορίτσια που ’χα γκόμενες
τώρα είν’ όλο βίτσια και πίνουν μόνο νες
Κι αν δεν κάνω λάθος, έχουν όλες γιώτα-χι
Θέλουνε και σκάφος και πάνε κι εξοχή
Γιόχο, χόχο, χόχο...
Τώρα σαν τους βλέπω δεν τους χαιρετώ
Ούτε και γουστάρω εγώ να παντρευτώ
Κι άμα μου τη δίνει κάτι τέτοια δειλινά
παίρνω τ’ άλογό μου και πάμε στα βουνά
Γιόχο, χόχο, χόχο...
2 σχόλια:
Καλημέρα,
τί ωραίο τραγούδι και τί όμορφα μου λέφτιαξες την μέρα! Υπάρχουν και χειρότερα ξέρεις. αν είσαι γυναίκα μετά τα τριάντα, ανύπαντρη και μη μητέρα. τσ... είναι ωραίο που υπάρχουν και άλλοι σαν εμας...
Οι ώρες οι καλές.....
( κι άσε τις δικαιολογίες στην άκρη... )
Νεράιδα...
Δημοσίευση σχολίου