Memories

Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way
'Cause the drinks bring back all the memories
And the memories bring back, memories bring back you

 

 

"Μην κανεις λάθος"

Τις προάλλες ήμουν στην παραλία του Μακενζι στη Λάρνακα. Προς την παραλία πήγαινε ένα αγόρι και πίσω του δύο γυναίκες. Και ακούω τη μαμά του να του λέει: "Σε ακολουθούμε. Μην κάνεις λάθος"

Πολλές σκέψεις έρχονται με αυτή τη φράση που άκουσα.

Κατ' αρχάς: Γιατί λέμε αυτό που δεν θέλουμε και δεν λέμε αυτό που θέλουμε; Γιατί μιλάμε αρνητικά στον εαυτό μας πρωτίστως, και κατά συνέπεια, και στους άλλους;

Ύστερα: Του έβαλε την αμφιβολία στο μυαλό. Του έδειξε πως δεν τον εμπιστεύεται ότι θα κάνει τη σωστή επιλογή. Γιατί δε δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας, και να τους μιλάμε με τρόπο που τα ενδυναμώνουν; 

Και τέλος: Αν κάνει λάθος, τι; Τα λάθη και οι αποτυχίες είναι μέσα στη ζωή και τα χρησιμοποιούμε για να βελτιωνόμαστε. Αυτή η κουλτούρα του να είμαι πάντα σωστός, και να έχω πάντα δίκιο, πραγματικά με ξεπερνά.

Θα γίνουν λάθη, θα έχουμε αποτυχίες. Το σημαντικό είναι να πέσουμε, να πάρουμε τα μαθήματα, και να ξανασηκωθούμε. 

Θυμάμαι, όταν ήμουν 10 χρονών, και  είχαμε επισκεφθεί οικογενειακώς το Λονδίνο, από ένα σημείο και μετά με άφηναν να επιλέγω τις διαδρομές του μετρό. Να τους καθοδηγώ.

Μια φορά έτυχε ο συρμός να μην περνάει από τον σταθμό που θέλαμε να κατεβούμε, και βγήκε... εκτός Λονδίνου. Τίποτε σημαντικό, πήραμε το επόμενο και γυρίσαμε πίσω.

Η μόνη ζημιά (πρεπει να) ήταν το κόστος. Και αν είχαμε πάρει 1-day travel cards, ούτε καν αυτό. 

Δεν θυμάμαι την αντίδραση των δικών μου, θυμάμαι όμως πως την επόμενη φορά που ταξίδεψα Λονδίνο, 10+ χρόνια μετά, και έπρεπε να το ξανακάνω, δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου πως μπορούσα να τα καταφέρω.

Πίστευα πως δε θα τα έβρισκα, πως θα χανόμουν κλπ. Χρειάστηκε μόνο να κάνω το πρώτο "ταξίδι" για να συνηδειτοποιήσω πως ήταν απλό, και πως οι φόβοι μου ήταν αβάσιμοι. Έκανα το άλμα, που λένε και οι αγγλασάξωνες.

Και όμως, δεν ειχα συνειδητοποιήσει, μέχρι σήμερα, ότι εγώ, ένα 10χρονο (τότε) παιδί, μπορούσα να πλοηγηθώ και να χειριστώ το περίπλοκο μετρό του Λονδίνου. Εστίασα στο αρνητικό, σε μία απροσεξία, ενώ θα μπορούσα να εστιάσω στο θετικό, την ικανότητά μου να πλοηγούμαι στο μετρό του Λονδίνου

Εν κατακλείδι, θεωρώ πως είναι καλό να δίνουμε ευκαιρίες σε μας και τα παιδιά μας. Να μιλάμε στους εαυτούς μας και στους άλλους με θετικό τρόπο. Να δίνουμε δύναμη στους άλλους για να πετύχουν τους στόχους και τα όνειρά τους.

Τι μπορεί να μας διδάξει ο Γιάννης;

 Τα πάντα! Η πορεία, ο τρόπος σκέψης και η νοοτροπία του μπορούν να γίνουν παράδειγμα για πάρα πολλά παιδιά. 

Ο Γιάννης ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, πολύ χειρότερα από τους πλείστους από εμάς. Παιδί μεταναστών,με δύσκολα παιδικά χρόνια, με ανέχεια, πουλώντας CD στους δρόμους της Αθήνας για να εξασφαλήσει "τον άρτον τον επιούσιον" για την οικογένεια του.

Όμως έκανε αυτό που ξεχωρίζει τους πετυχημένους, ακολουθώντας κατα γράμμα τους άγραφους κανόνες:

1. Βρήκε αυτό που αγαπάει να κάνει (και είχε το ταλέντο), παίζοντας μπάσκετ.

2. Βρήκε τον σκοπό του ("θέλω να γίνω παίκτης του NBA")

3. Δούλεψε σκληρά για αυτό που θέλει.

4. Δεν έδωσε σημασία στο τι λένε οι άλλοι γι' αυτόν. Παρέμεινε πιστός στο όνειρό του.

5. Έκανε τις μικρές, ασήμαντες για εκείνη τη στιγμή, σωστές επιλογές ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, πάντα προσηλωμένος στον στόχο ("Αν πάω παραλία, δεν έχει NBA")

6. Οι αποτυχίες και η κριτική τον πείσμωσαν και τον έκαναν να δουλέψει ακόμα παραπάνω.

7. Παρέμεινε και παραμένει ταπεινός.

Από την ανέχεια των παιδικών του χρόνων, πρωταθλητής στο NBA και MVP των τελικών. Και, όλα αυτά μέσα σε μερικά χρόνια! 

Σκεψεις για την πορεια "Ως δαμε"

Παρακολουθώντας την εξέλιξη των δυο διααρτυριών "Ως Δαμέ" (χρησιμοποιώ την ορθογραφία των διοργανωτών) της 13ης και της 20ης Φεβρουαρίου έκαμα διάφορες σκέψεις τις οποίες παραθέτω εδω.

Η πρώτη διαμαρτυρία ήρθέ στα social μου την προηγούμενη μέρα. 12 Φεβρουαρίου. Την προσπέρασα ως άλλη μια ειρηνική διαμαρτυρία ενάνρτια στη διαφθορά με λίγο κόσμο. Δεν ήξερα ούτε τους διοργανωτές ούτε έδωσα σημασία. 

Πρώτη ενηέρωση, πάλι από τα social, από φίλους και γνωστούς που ήταν εκεί. Ενημερωνόμουν μόνο μέσω των social media και ειδησεογραφικών, αποκλειστκά ηλεκτρονικών μέσων. Κανένα "παραδοσιακό" μεσο, είτε αυτό είναι εφημερίδα, είτε ραδιοφωνικός ή τηλεοπτικός σταθμός. 

Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ακόμα τη δύναμη και την αμεσότητα που εχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παρόλο που μπορεί να είναι και αυτοί χρήστες των ΜΚΔ. Ελπίζω με το πέρας της δεύτερης πορείας να το κατάλαβαν.

Ειδκά τα βίντεο και οι φωτογραφίες του τραυματισμού της Αναστασίας Δημητριάδου, έκαναν το γύρο του διαδικτύου.

Καμια χειρονομία δε δικαιολογεί την εκτόξευση πιεσμένου νερού στο σώμα κάποιου διαδηλωτή. Ούτε οι βωμολοχίες. Βια εκ μέρους της αστυνομίας δικαιολογείται μόνο όταν απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα, καθώς και η σωματική ακεραιότητα και οι περιουσίες άλλων πολιτών. Και αυτή, αναλογικα. 

Δηλαδή, με βάση την αρχή της αναλογικότητας, η αντίδραση στη χειρονομία θα έπρεπε να ήταν (στη χειρότερη) αντίστοιχη χειρονομία. Αν και, ως εκπαιδευμένοι οι αστυνομικοί, δε θα έπρεπε να αντιδράσουν καθόλου. 

Έγινε προσπάθεια πόλωσης και εκμετάλλευσης από κόμματα, καθώς και προσπάθεια ad hominem επίθεσης κατά των διοργανωτών της πορείας.

Η δεύτερη πορεία δεν περίμενα να είχε το παραμικρό. Δεν σύμφερε σε καμιά πλευρά (διοργανωτές και αστυνομία) να γίνει το παραμικρό. Εξου και όλα κύλησαν ομαλά.

Θεωρώ όμως πως αν δεν υπήρχε η αδικαιολόγητη συμπεριφορά της αστυνομίας και η κατακραυγή μέσω των social media και των εικόνων που μεταδόθηκαν μέσω αυτων, η δεύτερη πορεία δε θα γινόνταν.

Από τα 200-300 άτομα που συμμετείχαν στην πρώτη διαμαρτυρία, λόγω της τραγικής αντιμετώπισης της, η δεύτερη πορεία είχε δεκαπλάσια συμμετοχή. Στην καλύτερη.

Η δεύτερη πορεία ευτυχώς ολοκληρώθηκε χωρίς παρατράγουδα.

Ελπίζω να γίναμε όλοι σοφότεροι απο αυτό.

.

Πάθος

 

Να τελειώνεις τη σειρά των 10 50λεπτων επεισοδίων και το ομώνυμο βιβλίο των 500 σελίδων σε μία βδομάδα.... 

Edit: Και το 2ο βιβλίο της σειράς - των 400 σελίδων - σε 2 ημέρες

(Ξέρω, αυτό είναι tweet και όχι blog post, αλλά δεν πειράζει)

Σκέψεις για τη στρατιωτική μου θητεία

 

Αναπαλοώντας τα παλια με την οικογένεια, φτάσαμε στο σημείο να συζητήσουμε τη στρατιωτική μου θητεία, τους αξιωματικούς, την κατάσταση τότε, και τη δική μου αντιμετώπιση προς αυτή. Και αυτό με έβαλε σε σκέψεις για το πως χειριζόμουν και αντιμετώπιζα πρόσωπα και καταστάσεις τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '90, "πανω στην τρελα μου, πάνω στην εφηβεία μου".

Η θητεία μου

Όπως έγραψα πιο πανω, έκανα τη θητεία μου στα μέσα των 90s. Από τον Ιούλιο του '94 μέχρι τον Σεπτέμβρη του '96. 26 μήνες, αμέσως μετά την αποφοίτηση από το λύκειο, όπως ήταν η στρατιωτική θητεία για όλους μας τότε. 

Η περίοδος εκείνη ήταν αρκετά ταραγμένη με αρκετές κρίσεις. Έζησα την κρίση των Ιμίων (τον Φεβρουάριο του 96), την πορεία των μοτοσυκλετιστών και τη δολοφονία των Τάσου Ισαακ και Σολωμού Σολωμού (τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς), τη δολοφονία στρατιώτη στην γραμμή αντιπαράταξης τον Ιούνιο του '96 και την απαγωγή και κράτηση άλλου στρατιώτη, στην ίδια περιοχή, από τις δυνάμεις κατοχής το φθινόπωρο του '95.

Υπηρέτησα τόσο στην πρώτη γραμμή, όσο και στα μετόπισθεν. Ήμουν έφεδρος αξιωματικός - είχα κάνει εκπαίδευση στην Κρήτη, από τα τέλη του Σεπτέμβρη μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη του '94.  

 

Πως το αντιμετώπισα

Ήμουν δεν ήμουν 17.5 χρονών όταν κατατάκτηκα. Παιδί κανονικό. Εθελοντής - χρειάστηκε να υπογράψουν οι γονείς μου για να πάω εκείνη τη χρονιά. Αλλιώς θα πήγαινα τον επόμενο Γενάρη (του '95). Και δεν υπήρχε λόγος να χαθούν οι 6 μήνες. 

Το γεγονός πως ήμουν έφεδρος αξιωματκός σήμαινε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ενός αξιωματικού. Κάτι που σήμαινε παραπάνω ευθύνες, και, κυρίως, διοίκηση συνομήλικών μου ατόμων. Και λίγο μεγαλύτερων στην αρχή,  λίγο μικρότερων στη συνέχεια.  Το οποίο, κατά τη γνώμη μου, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα. Έπρεπε να βρεις την χρυσή τομή. Όσο αυστηρός χρειαζόταν, όσο χαλαρός χρειαζόταν, ούτως ώστε να μη γίνεσαι μισητός, αλλά ούτε και να γίνεσαι παιγνιδάκι στα χέρια τους. 

Και, ως γνωστόν, εκτίθεσαι στους πάντες και πρέπει να μάθεις να προστατεύεις τον εαυτό σου από τις κακοτοπιές. Βοηθά να είσαι λίγο ψαρωμένος, όπως και η ικανότητα αντίστασης στο peer pressure, το να μάθεις να λες "όχι" και να αρθρώνεις τη γνώμη σου. Τούτο όμως θέλει καλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. 

Χαρακτηριστικά που εγώ δεν είχα τότε. Και επίσης φύσει μη συγκρουσιακός, και θεωρόντας πως όλοι είναι καλοί μαζί μου γιατί είμαι εγώ καλός μαζί τους, κατέληξα να είμαι people pleaser. Καλός μέχρι αηδίας. Και σε ένα βαθμό το πλήρωσα.

Πλήρωσα όμως και την άγνοια κινδύνου και την επιπολαιότητα της ηλικίας. 18-19 χρονών έφηβος, πάνω στην τρέλα, πάνω στην αλητεία της εφηβείας, ήταν δύσκολο να αντιληφθώ τις συνέπειες των πράξεών μου, να σκεφτώ σωστά και λογικά και να ζυγήσω τον κίνδυνο.  Με δυό λόγια, δεν έδινα δεκάρα :)

Αποτέλεσμα; 

• Έχω πάει εν ώρα υπηρεσίας και με στολή σε μπαρ στη Ρηγαίνης
• Εχω πάει εν ώρα υπηρεσίας και με στολή να πανηγυρίσω κάποια αθλητική επιτυχία στην Πλατεία Ελευθερίας
• και άλλα τέτοια...

Υπόψην, δεν ήμουν σκαστός. Κάποιες υπηρεσίες είχαν ως σκοπό περιπολία στην πόλη -πεζοί το απόγευμα, εποχούμενοι το βράδυ- για έλεγχο των εξοδούχων και αδειούχων κληρωτών. Ειδικά τότε, που η έξοδος γινόταν με τη γνωστή σε όλους στολή εξόδου. Κι εμείς με στολή είμαστε. Την επίσημη. 

Φυσικά, όλα αυτά είναι για να θυμόμαστε, να αναπολούμε και να γελάμε. Όμως η αλήθεια είναι πως το να αναθέτεις τέτοιες ευθύνες σε έναν έφηβο, εμπερικλείουν και τους σχετικούς κινδύνους...