Παρασκευή 23 Ιουλίου 2021

"Μην κανεις λάθος"

Τις προάλλες ήμουν στην παραλία του Μακενζι στη Λάρνακα. Προς την παραλία πήγαινε ένα αγόρι και πίσω του δύο γυναίκες. Και ακούω τη μαμά του να του λέει: "Σε ακολουθούμε. Μην κάνεις λάθος"

Πολλές σκέψεις έρχονται με αυτή τη φράση που άκουσα.

Κατ' αρχάς: Γιατί λέμε αυτό που δεν θέλουμε και δεν λέμε αυτό που θέλουμε; Γιατί μιλάμε αρνητικά στον εαυτό μας πρωτίστως, και κατά συνέπεια, και στους άλλους;

Ύστερα: Του έβαλε την αμφιβολία στο μυαλό. Του έδειξε πως δεν τον εμπιστεύεται ότι θα κάνει τη σωστή επιλογή. Γιατί δε δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας, και να τους μιλάμε με τρόπο που τα ενδυναμώνουν; 

Και τέλος: Αν κάνει λάθος, τι; Τα λάθη και οι αποτυχίες είναι μέσα στη ζωή και τα χρησιμοποιούμε για να βελτιωνόμαστε. Αυτή η κουλτούρα του να είμαι πάντα σωστός, και να έχω πάντα δίκιο, πραγματικά με ξεπερνά.

Θα γίνουν λάθη, θα έχουμε αποτυχίες. Το σημαντικό είναι να πέσουμε, να πάρουμε τα μαθήματα, και να ξανασηκωθούμε. 


Το μεγαλύτερο λάθος είναι να μην κάνεις τίποτα επειδή φοβάσαι συνεχώς πως θα είναι λάθος


Θυμάμαι, όταν ήμουν 10 χρονών, και  είχαμε επισκεφθεί οικογενειακώς το Λονδίνο, από ένα σημείο και μετά με άφηναν να επιλέγω τις διαδρομές του μετρό. Να τους καθοδηγώ.

Μια φορά έτυχε ο συρμός να μην περνάει από τον σταθμό που θέλαμε να κατεβούμε, και βγήκε... εκτός Λονδίνου. Τίποτε σημαντικό, πήραμε το επόμενο και γυρίσαμε πίσω.

Η μόνη ζημιά (πρεπει να) ήταν το κόστος. Και αν είχαμε πάρει 1-day travel cards, ούτε καν αυτό. 

Δεν θυμάμαι την αντίδραση των δικών μου, θυμάμαι όμως πως την επόμενη φορά που ταξίδεψα Λονδίνο, 10+ χρόνια μετά, και έπρεπε να το ξανακάνω, δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου πως μπορούσα να τα καταφέρω.

Πίστευα πως δε θα τα έβρισκα, πως θα χανόμουν κλπ. Χρειάστηκε μόνο να κάνω το πρώτο "ταξίδι" για να συνηδειτοποιήσω πως ήταν απλό, και πως οι φόβοι μου ήταν αβάσιμοι. Έκανα το άλμα, που λένε και οι αγγλασάξωνες.

Και όμως, δεν ειχα συνειδητοποιήσει, μέχρι σήμερα, ότι εγώ, ένα 10χρονο (τότε) παιδί, μπορούσα να πλοηγηθώ και να χειριστώ το περίπλοκο μετρό του Λονδίνου. Εστίασα στο αρνητικό, σε μία απροσεξία, ενώ θα μπορούσα να εστιάσω στο θετικό, την ικανότητά μου να πλοηγούμαι στο μετρό του Λονδίνου

Εν κατακλείδι, θεωρώ πως είναι καλό να δίνουμε ευκαιρίες σε μας και τα παιδιά μας. Να μιλάμε στους εαυτούς μας και στους άλλους με θετικό τρόπο. Να δίνουμε δύναμη στους άλλους για να πετύχουν τους στόχους και τα όνειρά τους.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2021

Τι μπορεί να μας διδάξει ο Γιάννης;

 Τα πάντα! Η πορεία, ο τρόπος σκέψης και η νοοτροπία του μπορούν να γίνουν παράδειγμα για πάρα πολλά παιδιά. 

Ο Γιάννης ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, πολύ χειρότερα από τους πλείστους από εμάς. Παιδί μεταναστών,με δύσκολα παιδικά χρόνια, με ανέχεια, πουλώντας CD στους δρόμους της Αθήνας για να εξασφαλήσει "τον άρτον τον επιούσιον" για την οικογένεια του.

Όμως έκανε αυτό που ξεχωρίζει τους πετυχημένους, ακολουθώντας κατα γράμμα τους άγραφους κανόνες:

1. Βρήκε αυτό που αγαπάει να κάνει (και είχε το ταλέντο), παίζοντας μπάσκετ.

2. Βρήκε τον σκοπό του ("θέλω να γίνω παίκτης του NBA")



3. Δούλεψε σκληρά για αυτό που θέλει.

4. Δεν έδωσε σημασία στο τι λένε οι άλλοι γι' αυτόν. Παρέμεινε πιστός στο όνειρό του.

5. Έκανε τις μικρές, ασήμαντες για εκείνη τη στιγμή, σωστές επιλογές ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, πάντα προσηλωμένος στον στόχο ("Αν πάω παραλία, δεν έχει NBA")

6. Οι αποτυχίες και η κριτική τον πείσμωσαν και τον έκαναν να δουλέψει ακόμα παραπάνω.

7. Παρέμεινε και παραμένει ταπεινός.



Από την ανέχεια των παιδικών του χρόνων, πρωταθλητής στο NBA και MVP των τελικών. Και, όλα αυτά μέσα σε μερικά χρόνια!