Θαρρώ πως ήταν χτες...

Τις τελευταίες μέρες με έπιασε μια νοσταλγία. Θέλεις γιατί αποκτώ το δικό μου διαμέρισμα, θέλεις γιατί παντρεύτηκε ένας άνθρωπος με τον οποίο συνδέομαι πολύ στενά τα τελευταία 20 χρόνια, και καθόρισε σε κάποιο βαθμό την εφηβεία μου και όχι μόνο, θέλεις γιατί το κατεξοχήν σημείο τέλεσης των παιδικών μας πάρτυ γενεθλίων, πίσω στη δεκαετία του ’80, το «Τεμπελόδεντρο» στο Πλατύ (τότε "Δελφοί") , είναι, εδώ και μερικές μέρες, μια «άμορφη μάζα» από μπετόν και σίδερα; Θέλεις η Eurovision; Θέλεις όλα μαζί; Το καθετί που βλέπω και ακούω τις τελευταίες ημέρες με γυρίζει πίσω στα 80s και τα 90s. Στα μαθητικά και τα φοιτητικά μου χρόνια. Με μια τάση νοσταλγίας για τις «παλιές καλές» εποχές.

Τότε, που η Eurovision ήταν από τα γεγονότα της χρονιάς. Που την περιμέναμε πως και πως. Που κοιμόμασταν το μεσημέρι του Σαββάτου για να αντέξουμε μέχρι την απονομή. Που διαβάζαμε το ΦΛΑΣ για να ενημερωθούμε και να πάρουμε τους στίχους του τραγουδιού της Κύπρου και των άλλων χωρών (και όχι μόνο). Που τη συζητούσαμε μια βδομάδα πριν και μια μετά. Που δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε τα «φιλμάκια» των χωρώ που συμμετείχαν και που πανυγυρίζαμε αν είχαμε καλύτερη κατάταξη από την Ελλάδα και την Τουρκία (ειδικά η δεύτερη, αν πάτωνε, πετάγαμε τη σκούφια μας).

Τότε, που καθόμαστε ΚΑΘΕ μέρα, στις 5 παρά 5 το απόγευμα για να δούμε την παιδική ζώνη του ΡΙΚ (λέγε με Μίκυ Μάους) που διαρκούσε 55’ ΜΟΝΟ. Τότε που δεν μπαίναμε σπίτι από το παιγνίδι στα χωράφια αν δεν μας φώναζαν οι γονείς μας ή για τα Μίκυ Μάους. Ακόμα κι αν χτυπούσαμε, πηγαίναμε σπίτι, ιώδιο (ή οξυζενε) και τσιρόττο και πίσω πάλι. Βόλτες με τα ποδήλατα αρχικά και τις μοτορούες των 50cc μετά. Κάθε απόγευμα για μπάσκετ όλη η παρέα (στα λυκειακά χρόνια) να συζητάμε για μοτόρες, γκόμενες, αυτοκίνητα και παιγνίδια για το PC και τις κονσόλες (Atari, Nintendo NES και SEGA).

Τότε, που τα καλοκαίρια γυρίζαμε τις κατασκηνώσεις. Και τις παραλίες, ειδικά της Αγίας Νάπας και του Πρωταρα, μπας και βρούμε «βρετανίδες τουρίστριες που διψάνε για σπέρμα» να ξεπαρθενέψουμε. Ειδικά μετά την αποφοίτηση μας από το Λύκειο. Και μετά να λαφαζανέφκουμε για το τι έκανε ο καθένας.

Τοτε. Cinema στο "Ζήνα" , το "Μετροπόλ" (εγίνε parking, Θεός μακαρίσει το), το "Πάνθεον", και τα "Opera". Για να δούμε την Sharon Stone στο "Basic Instinct" και το "Sliver". Kαι μετά Big Boy ή Dairy Queen ή στο "Βασίλη" στην πλατεία για sandwich. Και μετά στο τρίγωνο των δισκοθηκών της Έγκωμης (άλλως «κάτω»). Με την "Amanda’s" , την "Galaxy", την "DV8", το "Louisiana" (το λυόμενο) για μπιλιάρδο, την "Africana" και τη "Reckless" για τους πιο «μάγκες». Και μετά τις “Σκιές», το “Vivendi”, την «ΑΚΡΗ». Τις «Αντιθέσεις». Το «Ανώνυμο» ("Καλλιπόλεως 4" σήμερα, για όσους εν θυμούνται). Το «Θέατρο Club» μετέπειτα Cyber Café.

Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες
που μάθαινα ποδήλατο που κράταγα σφεντόνα
αγάπες παιδικές στις πέρα γειτονιές
κι ένα σημάδι στο κεφάλι από κοτρώνα.

Ακόμα σα ν’ ακούω τη μαμά μου
"να ‘ρθεις νωρίς, μη πας μακριά
και να προσέχεις"

Έξω απ’ τη πόρτα τώρα γράφει τ’ όνομά μου
και στο ταμπλό του αμαξιού
"μπαμπά μη τρέχεις"

Θαρρώ πως ήταν χθες...