Προσκοπικές Εμπειρίες: Το πιο γλυκό λουκούμι, η πιο δροσιστική Coca Cola

Δεν ξέρω αν το ξανάγραψα, αλλα είμαι ενεργός Πρόσκοπος από το 1988 - τα τελευταία 30 χρόνια. Έχω "διακόψει" αρκετές φορές για διάφορους λόγους (διάβασμα, σπουδές κλπ), αλλά επειδή οι φίλοι μου ήταν κι αυτοί Πρόσκοποι, πάντα κρατούσα επαφή και πάντα επέστρεφα. Σήμερα θα διηγηθώ μια από τις πολλές μου εμπειρίες, και είμαι σίγουρος πως όσοι έχουν διατελέσει πρόσκοποι θα θυμηθούν αντίστοιχες δικές τους...

Αρχές δεκαετίας του '90, καλοκαίρι, πήγαμε κατασκήνωση στον κατασκηντικό χώρο του Σώματος Προσκόπων Κύπρου παρά το Μαρί, εκεί που σήμερα βρίσκεται η Ναυτική Βάση. Το πρόγραμμα της κατασκήνωσης περιελάμβανε ένα "εξεταστικό" διήμερο, ένα camp-in-camp, το οποίο προνοούσε μεταξύ άλλων διήμερη πορεία με διανυκτέρευση σε χωριό της περιοχής και μαγείρεμα (ψήσιμο) σε ανοικτή φωτιά, χωρίς μαγειρικά σκεύη.

Ξεκινήσαμε μια παρέα 5 φίλων (όλοι στα 14-15) το πρωί της πρώτης μέρας την πορεία μας με τα σακίδια, τα αντίσκηνα και τους υπνόσακκούς μας στον ώμο και το προσκοπικό μας μαντήλι στο λαιμό. Η πρώτη στάση ήταν το χωριό Μαρί. Φτάσαμε σχετικά σύντομα, μαζέψαμε τις πληροφορίες που μας ζητήθηκαν, γεμίσαμε τα παγούρια μας με νερό και ξεκινήσαμε για τον επόμενό μας σταθμό, ένα απόι τα χωριά της περιοχής. Στο δρόμο, στο ύψος του αρχαιολογικού χώρου της Τέντας Καλαβασού, μας σώθηκε όλους το νερό. Τους Βαθμοφόρους μας θα τους βρίσκαμε στο επόμενο μας checkpoint, οπότε πήραμε χάρτη και πυξίδα και συνεχίσαμε την πορεία μας...

Παρά την έξοδο Ζυγίου, είδαμε το βενζινάδικο. Περπατούσαμε από την άλλη πλευρά του αυτοκινητόδρομου, εκεί που σήμερα υπάρχει ο κυκλικός κόμβος, και προβληματιζόμαστε κατά πόσο θα πηγαίναμε στο βενζινάδικο να πάρουμε κάτι να πιούμε (είπαμε, στα παγούρια μας δεν υπήρχε νερό ούτε για δείγμα). Το συζητήσαμε για 1-2 λεπτά και αποφασίσαμε (για τον λόγο θα σας γελάσω, έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια :)) να πάρουμε το δρόμο για το επόμενο checkpoint, το διπλανό χωριό Τόχνη. Φτάνουμε, λοιπόν, στο κέντρο του χωριού σε ένα καφενείο, κατάκοποι, καταιδρωμένοι, καταδιψασμένοι (είπαμε, ήταν Ιούλης, ντάλα καλοκαίρι και μεσημέρι) και περήφανοι που τα καταφέραμε. Μας βλέπουν ο καφετζής και οι θαμώνες, μας δίνουν ένα τραπέζι να κάτσουμε και μσς κερνάνε από ένα κυπριακό λουκούμι και μια παγωμένη Coca Cola. Το πιο γλυκό λουκούμι και η πιο δροσιστική Coca Cola της ζωής μας...

Για την υπόλοιπη πορεία δε θυμάμαι πολλά. Μας έφεραν το μεσημεριανό μας οι Βαθμοφόροι, περπατήσαμε μέχρι το γειτονικό χωριό το απόγευμα, κατασκηνώσαμε, ψήσαμε για το δείπνο μας, και την επόμενη μέρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο Μαρί. Το πάθημα της προηγούμενης μας έγινε μάθημα, εφοδιαστήκαμε με αρκετό νερό, το οποίο φροντίσαμε να μας φτάσει καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας.

Η ανταμοιβή μας; Μια δροσιστικότατη βουτιά στη θάλασσα με το τέλος της πορείας :)