Σκέψεις για τη στρατιωτική μου θητεία

 

Αναπαλοώντας τα παλια με την οικογένεια, φτάσαμε στο σημείο να συζητήσουμε τη στρατιωτική μου θητεία, τους αξιωματικούς, την κατάσταση τότε, και τη δική μου αντιμετώπιση προς αυτή. Και αυτό με έβαλε σε σκέψεις για το πως χειριζόμουν και αντιμετώπιζα πρόσωπα και καταστάσεις τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '90, "πανω στην τρελα μου, πάνω στην εφηβεία μου".

Η θητεία μου

Όπως έγραψα πιο πανω, έκανα τη θητεία μου στα μέσα των 90s. Από τον Ιούλιο του '94 μέχρι τον Σεπτέμβρη του '96. 26 μήνες, αμέσως μετά την αποφοίτηση από το λύκειο, όπως ήταν η στρατιωτική θητεία για όλους μας τότε. 

Η περίοδος εκείνη ήταν αρκετά ταραγμένη με αρκετές κρίσεις. Έζησα την κρίση των Ιμίων (τον Φεβρουάριο του 96), την πορεία των μοτοσυκλετιστών και τη δολοφονία των Τάσου Ισαακ και Σολωμού Σολωμού (τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς), τη δολοφονία στρατιώτη στην γραμμή αντιπαράταξης τον Ιούνιο του '96 και την απαγωγή και κράτηση άλλου στρατιώτη, στην ίδια περιοχή, από τις δυνάμεις κατοχής το φθινόπωρο του '95.

Υπηρέτησα τόσο στην πρώτη γραμμή, όσο και στα μετόπισθεν. Ήμουν έφεδρος αξιωματικός - είχα κάνει εκπαίδευση στην Κρήτη, από τα τέλη του Σεπτέμβρη μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη του '94.  

 

Πως το αντιμετώπισα

Ήμουν δεν ήμουν 17.5 χρονών όταν κατατάκτηκα. Παιδί κανονικό. Εθελοντής - χρειάστηκε να υπογράψουν οι γονείς μου για να πάω εκείνη τη χρονιά. Αλλιώς θα πήγαινα τον επόμενο Γενάρη (του '95). Και δεν υπήρχε λόγος να χαθούν οι 6 μήνες. 

Το γεγονός πως ήμουν έφεδρος αξιωματκός σήμαινε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ενός αξιωματικού. Κάτι που σήμαινε παραπάνω ευθύνες, και, κυρίως, διοίκηση συνομήλικών μου ατόμων. Και λίγο μεγαλύτερων στην αρχή,  λίγο μικρότερων στη συνέχεια.  Το οποίο, κατά τη γνώμη μου, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα. Έπρεπε να βρεις την χρυσή τομή. Όσο αυστηρός χρειαζόταν, όσο χαλαρός χρειαζόταν, ούτως ώστε να μη γίνεσαι μισητός, αλλά ούτε και να γίνεσαι παιγνιδάκι στα χέρια τους. 

Και, ως γνωστόν, εκτίθεσαι στους πάντες και πρέπει να μάθεις να προστατεύεις τον εαυτό σου από τις κακοτοπιές. Βοηθά να είσαι λίγο ψαρωμένος, όπως και η ικανότητα αντίστασης στο peer pressure, το να μάθεις να λες "όχι" και να αρθρώνεις τη γνώμη σου. Τούτο όμως θέλει καλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. 

Χαρακτηριστικά που εγώ δεν είχα τότε. Και επίσης φύσει μη συγκρουσιακός, και θεωρόντας πως όλοι είναι καλοί μαζί μου γιατί είμαι εγώ καλός μαζί τους, κατέληξα να είμαι people pleaser. Καλός μέχρι αηδίας. Και σε ένα βαθμό το πλήρωσα.

Πλήρωσα όμως και την άγνοια κινδύνου και την επιπολαιότητα της ηλικίας. 18-19 χρονών έφηβος, πάνω στην τρέλα, πάνω στην αλητεία της εφηβείας, ήταν δύσκολο να αντιληφθώ τις συνέπειες των πράξεών μου, να σκεφτώ σωστά και λογικά και να ζυγήσω τον κίνδυνο.  Με δυό λόγια, δεν έδινα δεκάρα :)

Αποτέλεσμα; 

• Έχω πάει εν ώρα υπηρεσίας και με στολή σε μπαρ στη Ρηγαίνης
• Εχω πάει εν ώρα υπηρεσίας και με στολή να πανηγυρίσω κάποια αθλητική επιτυχία στην Πλατεία Ελευθερίας
• και άλλα τέτοια...

Υπόψην, δεν ήμουν σκαστός. Κάποιες υπηρεσίες είχαν ως σκοπό περιπολία στην πόλη -πεζοί το απόγευμα, εποχούμενοι το βράδυ- για έλεγχο των εξοδούχων και αδειούχων κληρωτών. Ειδικά τότε, που η έξοδος γινόταν με τη γνωστή σε όλους στολή εξόδου. Κι εμείς με στολή είμαστε. Την επίσημη. 

Φυσικά, όλα αυτά είναι για να θυμόμαστε, να αναπολούμε και να γελάμε. Όμως η αλήθεια είναι πως το να αναθέτεις τέτοιες ευθύνες σε έναν έφηβο, εμπερικλείουν και τους σχετικούς κινδύνους...