Τις προάλλες, καθώς περιπλανιόμουν στον κυβερνοχώρο, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο για την Κύπρο, στη Φρικηπαιδεία. Η Φρικηπαιδεία είναι παρωδία της Βικιπαιδείας (Wikipedia). Το άρθρο τιτλοφορείται «Φαινόμενο Μακαρίου Doppler» και εν ολίγοις αναφέρει πως «όσο περισσότερο πλησιάζει η πιθανότητα επίλυσης του Κυπριακού, τόσο αυξάνει η συχνότητα και η ένταση της επίθεσης του Προέδρου της Κύπρου κατά του σχεδίου επίλυσης, κατά της Ελλάδας, κατά της Τουρκίας, κατά της Αγγλίας, κατά των ΗΠΑ και κατά της διεθνούς κοινότητας.» Αν και χιουμοριστικό, το «άρθρο» εμπερικλείει αλήθειες. Όσες φορές προτάθηκε σχέδιο/πλαίσιο λύση, είτε απορρίφθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (όλες οι πρωτοβουλίες την περίοδο 1977-1988, πλην των Συμφωνιών Κορυφής του 1977 και 1979, οι οποίες ήταν γενικές και αόριστες) είτε από το λαό, ο οποίος στις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις (Ιδέες Γκάλι 1993, Σχέδιο Ανάν 2003) επέλεξε για πρόεδρο τον υποψήφιο που απέρριπτε τα σχέδια αντί του απερχόμενου προέδρου που τα υποστήριζε (Κληρίδης – Βασιλείου 1993, Παπαδόπουλος – Κληρίδης 2003).
Εμένα τούτο μου δίνει την αίσθηση ότι φοβόμαστε τη λύση. Πρώτον διότι τα δεδομένα μετά τη λύση είναι άγνωστα και ως γνωστόν το άγνωστο φοβίζει και δεύτερο διότι στην πλευρά μας δεν καλλιεργείται νοοτροπία λύσης του προβλήματος. Δεν προετοιμαζόμαστε για τη λύση. Καλά καλά (προ της υποβολής του Ανάν ) δεν ξέραμε πως θα ήταν η λύση. Καλά καλά επίσης δεν ξέραμε τι σημαίνει «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία» η οποία περιλαμβάνεται στη Συμφωνία Μακαρίου – Denktash από το 1977 Η πολιτική μας ηγεσία, αντί να μας προετοιμάζει για την πιθανή λύση, αναλώνεται σε κούφια και άνευ ουσίας συνθήματα («Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους», «Αποχώρηση του στρατού κατοχής») καθώς και πολιτική μίσους και δαιμονοποίησης έναντι των Τ/Κ, με τους οποίους, καλώς η κακώς θα κληθούμε να εφαρμόσουμε την όποια λύση.
Εμένα τούτο μου δίνει την αίσθηση ότι φοβόμαστε τη λύση. Πρώτον διότι τα δεδομένα μετά τη λύση είναι άγνωστα και ως γνωστόν το άγνωστο φοβίζει και δεύτερο διότι στην πλευρά μας δεν καλλιεργείται νοοτροπία λύσης του προβλήματος. Δεν προετοιμαζόμαστε για τη λύση. Καλά καλά (προ της υποβολής του Ανάν ) δεν ξέραμε πως θα ήταν η λύση. Καλά καλά επίσης δεν ξέραμε τι σημαίνει «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία» η οποία περιλαμβάνεται στη Συμφωνία Μακαρίου – Denktash από το 1977 Η πολιτική μας ηγεσία, αντί να μας προετοιμάζει για την πιθανή λύση, αναλώνεται σε κούφια και άνευ ουσίας συνθήματα («Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους», «Αποχώρηση του στρατού κατοχής») καθώς και πολιτική μίσους και δαιμονοποίησης έναντι των Τ/Κ, με τους οποίους, καλώς η κακώς θα κληθούμε να εφαρμόσουμε την όποια λύση.
Θα μου πεί κάποιος, "Ναι, αλλά απο τους Τούρκους και τους Τ/Κ έχουμε υποφέρει πολύ". Συμφωνώ, όμως και αυτοί από εμάς (άσχετα αν αυτό αποσιωπάται). Πως θα εφαρμοστεί λύση βιόσιμη αν δεν καταλαγιάσουν τα πάθη και τα μίση του παρελθόντος;
Τελευταίως πιστεύω πως αιθεροβατούμε. Πιστεύουμε πως θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και, ως εκ θαύματος, όλοι οι «άλλοι» θα έχουν φύγει και θα έχουμε μείνει μόνοι μας. Και μετά ξυπνήσαμε.
Τελευταίως πιστεύω πως αιθεροβατούμε. Πιστεύουμε πως θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και, ως εκ θαύματος, όλοι οι «άλλοι» θα έχουν φύγει και θα έχουμε μείνει μόνοι μας. Και μετά ξυπνήσαμε.
2 σχόλια:
Διστυχώς δεν έχουμεν άνδρες στην αρχήν που να έχουν νώμους να σηκώσουν την ομοσπονδία. Αν είχαμεν ήταν να πείσουν τζαι τον κόσμον. Άμαν αυτοί που θα κυβερνήσουν φοούνται (ή κάμνουν πους φοούνται για να μεν χάσουν πλεονεκτήματα) πως θα τολμήσει ο κόσμος να θέλει. Ίσως αλλάξει κάτι όταν οι συνέπειες της διχοτόμησης κοστίζουν παραπάνω από τα κέρδη που αποφέρει.
Α τζαι καλή χρόνια :)
Δημοσίευση σχολίου