Made my day!

 

Είμαι στην τηλεόραση και βλέπω ένα talent show. Και βλέπω ξαφνικά μια μεσήλικα διαγωνιζόμενη. Ασουλούπωτη. Άφτιαχτη. Άβαφτη. Πληθωρική. Σαν τη μύγα μες το γάλα. Την ακούω να περιγράφει τη ζωή της. Και σκέφτομαι πόσο αταίριαστη με το όλο σκηνικό είναι. Την ακούω επίσης να λέει πως θα συναρπάσει το κοινό. Συνεχίζω να είμαι σκεπτικός απέναντί της. Σκέφτομαι, “τι γυρεύει αυτή εδώ πέρα; Ποιά νομίζει πώς είναι;” .

Φτάνει μπροστά στους κριτές. Συζητά μαζί τους. Το βλέπω, έχει ένα τσαγανό, μια αυτοπεποίθηση, μια περίεργη αυθεντικότητα. Διερωτώμαι από που αντλεί την αυτοπεποίθηση αυτή. Οι κριτές ξαφνιάζονται και βγάζουν ειρωνικά βλέματα και βλέματα δυσπιστίας. Εγώ περιμένω να δω. Με κάποια δυσπιστιά.

Αρχίζει η μουσική. Και βλέπω ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Χαμόγελο “θα σας δείξω εγώ! Θα δείτε τι θα πάθετε!” Και πέφτουν οι πρώτες νότες. Και όλοι μένουν άφωνοι. Ξαφνικά η δυσπιστία και ο χλευασμός μετατρέπονται σε θαυμασμό. Η πλούσια ελληνική γλώσσα δεν έχει λέξεις να περιγράψει τη θεσπέσια –το λιγότερο- φωνή και τη συγκλονιστική ερμηνεία της. Το κοινό ξεσπά. Οι κριτές επίσης. Νιώθω μαγεμένος.

Πριν ερμηνεύσει την τελευταία στροφή, σκάει άλλο ένα σαρδόνιο μειδίαμα. "Δε με πιστεύατε, ε;” Σα να λέει σε όλους, “Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος”

Και τελειώνει. Με standing ovation από τους κριτές και το κοινό. Έχοντας κερδίσει και τον πιο δύσπιστο. Έχοντας μετατρέψει τη χλεύη σε θαυμασμό.

Να σας έχει ο Θεός καλά, κυρία μου. Κάθε φορά που σας ακούω, νιώθω ευλογημένος. Μου φτιάχνετε τη μέρα. Με κάνετε να μην παρατάω ποτέ τα όνειρά μου. Να’ στε καλά! Ο Θεός μαζί σας…