Michael Jordan's Playground

Σήμερα που ο "αέρινος" κελίνει τα 61 του χρόνια, θυμήθηκα ένα από τα αγαπημένα βίντεο της εφηβείας μου, το Michael Jordan’s Playground. Το MJP κυκλοφόρησε το 1990 σε VHS κασέτα - πριν οποιοδήποτε από τα πρωταθήματα του MJ, πριν την Dream Team - και λίγο πριν την prime περίοδό του.  

Το video μπορείτε να το βρείτε στο Youtube. 

Tο βίντεο αποτελεί φόροςτιμής στον Michael Jordan, τον θρύλο του μπάσκετ. Θα δείτε πώς το βίντεο συνδέει τη ζωή και την καριέρα του Jordan με την ιστορία ενός νεαρού που ονειρεύεται να γίνει σαν αυτόν. 

Το βίντεο συνδυάζει στιγμιότυπα από τα παιχνίδια του Jordan στα 80s με μια φανταστική ιστορία ενός έφηβου που ονομάζεται Walt, ο οποίος κόπηκε από την ομάδα μπάσκετ του σχολείου του. Αμφιβάλλοντας για τις ικανότητές του, ο Walt παίρνει μερικά μαθήματα από τον ίδιο τον Air, στο μαγικό γήπεδο που ονομάζεται Michael Jordan’s Playground. 

 To MJP δείχνει, απο τότε, τη νοοτροπία και το mindset του νικητή MJ23. Όπως και τη σκληρή δουλειά που έριξε, για να γίνει ο GOAT.  Για του λόγου το αληθές, παραθέτω τις δύο πιο αγαπημένες μου (από τις παμπολλές που υπάρχουν) ατάκες απο το βίντεο, που υπογραμμίζουν ακριβώς αυτό:

Η πρώτη, από τον συμπαίκτη του στις χρυσές Ολυμπιακές όμαδες των ΗΠΑ του 1984 κα του 1992, Chris Mullin: "He's been scoring champ, he's been defensive player of the year, he's been Dunk champ, he's been ... everything! He wants to win!"

Η δεύτερη, από τον ίδιο το Jordan, όταν ο πιτσιρικάς Walt, του λέει ότι "κοπηκε" επειδη φοβόταν:

"When I first started to dunk, I mean my biggest fear was that I wouldn't get up

high enough to dunk the basketball. And while I think at some point in time you

just got to trust those feelings, you got to trust the hard work (that) is paid off. You

know what? I think it's time! Let's go!" 

The greatest night in pop

 Έίναι 1985, είσαι ο Quinvy Jones (o θρυλικός μουσικός παραγωγός) και ξεκινάς να υλοποιήσεις την ιδέα του Harry Ballafonte για την ηχογράφηση ενός τραγουδιού για το λιμό της Αιθιοπίας. Έχουν συμφωνήσει οι Lionel Richie, Stevie Wonder και Michael Jackson να γραψουν το τραγούδι. Το εμβληματικό "We are the world".

Προσπαθείς να φτιάξεις μια μπάντα τύπου BandAid για να το ερμηνεύσουν. Θέλεις να στρατολογήσεις το who's who της αμερικανικής ποπ. Από τη Diana Ross, τον Bob Dylan και τον Bruce Springsteen, μέχρι τη Cyndi Lauper, τον Kenny Rogers και τον Ray Charles.

Πως τους "στρατολογείς"; Πως τους μαζεύεις σε ένα στουντιο για μια νύχτα για να ηχογραφήσεις; Και πως, εν τέλει καταφέρνεις να τιθασεύσεις όλα αυτά τα τεράστια εγώ των superstars; 

Η απάντηση, στο εξαρετικό ντοκιμαντερ του Netflix "The Greatest Night In Pop". 

ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΣΤΟ ΑΤΤΙΚΟΝ

Η "Ζωντανή Ηχογράφηση στο Αττικόν" του 1991, αποτελεί αγαπημένο διπλό δίσκο της εφηβείας μου, και θεωρώ ότι μου έδωσε μουσικά ερεθίσματα, και εν πολλοίς καθόρισε τα μουσικά μου ακούσματα και το μουσικό μου γούστο. Θεωρώ πως ο δίσκος αυτός εισήγαγε - με "δούρειο ίππο" τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου - και μια ολόκληρη γενια στην ποιοτική ελληνική μουσική.

Κατ' αρχάς, κάποιες γενικές πληροφορίες για τον δίσκο, από την ιστοσελίδα του Γιώργου Νταλάρα:

Ζωντανή ηχογράφηση των κοινών εκρηκτικών συναυλιών του ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ και του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ στο θέατρο «Αττικόν» στις 17, 18, και 19 Ιανουαρίου του 1991. Είναι η δεύτερη εμφάνιση του ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΤΑΛΑΡΑ στον ίδιο χώρο πραγματοποιώντας μια από τις λίγες του συνεργασίες εκείνα τα χρόνια με έναν από τους κορυφαίους τραγουδιστές της γενιάς του. Είχαν εμφανιστεί για πρώτη φορά μαζί στη «Διαγώνιο» το 1976 σε ένα πολύ διαφορετικό σχήμα. Στο «Αττικόν» τραγούδησαν μαζί "ανταλλάσσοντας" τις επιτυχίες τους αλλά και πρότειναν ο καθένας ένα άλλο δικό του ρεπερτόριο ή κάποιες επιλογές από το παρόν ή την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Ο Νταλάρας διάλεξε να τραγουδήσει κάποια τραγούδια της "νέας σκηνής" του ελληνικού τραγουδιού, έναν μικρό κύκλο από τσιγγάνικα, παλιά καλά λαϊκά τραγούδια αλλά και ρεμπέτικα σε μια σύγχρονη εκδοχή. Ο διπλός αυτός δίσκος θεωρείται ένας από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους στην ελληνική δισκογραφία και ο πρώτος σε πωλήσεις δίσκος συνεργασίας στην δισκογραφία του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Ο διπλός δίσκος βινυλίου κυκλοφόρησε μαζί με ένα maxi-single που περιλάμβανε τα τραγούδια "Ο Μανώλης" με τον ΓΙΩΡΓΟ ΝΤΑΛΑΡΑ και το "Saved" με τον ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

Ο δίσκος κυκολφόρησε το 1991, και έγινε πλατινένιος. Η συνεργασία του Γιώργου Νταλάρα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, δύο συνομίληκους καλλιτέχνες, αλλά με γκελ σε διαφορετικές γενιές (των boomers o Γ.Ν., της Gen X και των Millennials o Β.Π.), καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα της ελληνικής μουσικής - από ρεμπέτικο και λαϊκό, μέχρι έντεχνο και ροκ. 

Οι συντελεστές των τραγουδιών που ερμήνευσαν οι δύο καλλιτέχνες, αποτελούν το who's who της ελληνικής δισκογραφίας: Άλκης Αλκαίος, Σάκης Μπουλάς, Γιάννης Ζουγανέλης, Νικόλας Άσιμος, Αφροδίτη Μάνου, Δήμος Μούτσης, Νίκος Παπάζογλου, Αργύρηw Μπακιρτζής (Χειμερινοί Κολυμβητές), Κώστας Τριπολίτης, Νίκος Κυπρουργός, Απόστολος Καλδάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Καββαδίας, Ελένη Καραϊνδρου, Μάνος Λοϊζος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Σταύρος Κογιουμτζής, Ακος Δασκαλόπουλος, Λίνα Νικολακοπούλου, Γιάννης Παπαϊωάννου, Χρίστος Νικολόπουλος, Σταμάτης Μεσημέρης κ.α.

Το αγαπημένο τραγούδι μου από τον δίσκο - τον οποίο έχω σε βινύλιο - είναι το "Στο ίδιο έργο θεατές". Γραμμένο ειδικά για τη συγκεκριμέν συνεργασία, από Γιώργο Νταλάρα (μουσική) και Αντώνη Ανδρικάκη (στίχοι), έχει δύο διαφορετικές εκδοχές - Καλησπέρα και Καληνύχτα - και παίζονταν στην αρχή και το τέλος του προγράμματος.

Memories

Toast to the ones here today
Toast to the ones that we lost on the way
'Cause the drinks bring back all the memories
And the memories bring back, memories bring back you

 

 

"Μην κανεις λάθος"

Τις προάλλες ήμουν στην παραλία του Μακενζι στη Λάρνακα. Προς την παραλία πήγαινε ένα αγόρι και πίσω του δύο γυναίκες. Και ακούω τη μαμά του να του λέει: "Σε ακολουθούμε. Μην κάνεις λάθος"

Πολλές σκέψεις έρχονται με αυτή τη φράση που άκουσα.

Κατ' αρχάς: Γιατί λέμε αυτό που δεν θέλουμε και δεν λέμε αυτό που θέλουμε; Γιατί μιλάμε αρνητικά στον εαυτό μας πρωτίστως, και κατά συνέπεια, και στους άλλους;

Ύστερα: Του έβαλε την αμφιβολία στο μυαλό. Του έδειξε πως δεν τον εμπιστεύεται ότι θα κάνει τη σωστή επιλογή. Γιατί δε δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας, και να τους μιλάμε με τρόπο που τα ενδυναμώνουν; 

Και τέλος: Αν κάνει λάθος, τι; Τα λάθη και οι αποτυχίες είναι μέσα στη ζωή και τα χρησιμοποιούμε για να βελτιωνόμαστε. Αυτή η κουλτούρα του να είμαι πάντα σωστός, και να έχω πάντα δίκιο, πραγματικά με ξεπερνά.

Θα γίνουν λάθη, θα έχουμε αποτυχίες. Το σημαντικό είναι να πέσουμε, να πάρουμε τα μαθήματα, και να ξανασηκωθούμε. 

Θυμάμαι, όταν ήμουν 10 χρονών, και  είχαμε επισκεφθεί οικογενειακώς το Λονδίνο, από ένα σημείο και μετά με άφηναν να επιλέγω τις διαδρομές του μετρό. Να τους καθοδηγώ.

Μια φορά έτυχε ο συρμός να μην περνάει από τον σταθμό που θέλαμε να κατεβούμε, και βγήκε... εκτός Λονδίνου. Τίποτε σημαντικό, πήραμε το επόμενο και γυρίσαμε πίσω.

Η μόνη ζημιά (πρεπει να) ήταν το κόστος. Και αν είχαμε πάρει 1-day travel cards, ούτε καν αυτό. 

Δεν θυμάμαι την αντίδραση των δικών μου, θυμάμαι όμως πως την επόμενη φορά που ταξίδεψα Λονδίνο, 10+ χρόνια μετά, και έπρεπε να το ξανακάνω, δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου πως μπορούσα να τα καταφέρω.

Πίστευα πως δε θα τα έβρισκα, πως θα χανόμουν κλπ. Χρειάστηκε μόνο να κάνω το πρώτο "ταξίδι" για να συνηδειτοποιήσω πως ήταν απλό, και πως οι φόβοι μου ήταν αβάσιμοι. Έκανα το άλμα, που λένε και οι αγγλασάξωνες.

Και όμως, δεν ειχα συνειδητοποιήσει, μέχρι σήμερα, ότι εγώ, ένα 10χρονο (τότε) παιδί, μπορούσα να πλοηγηθώ και να χειριστώ το περίπλοκο μετρό του Λονδίνου. Εστίασα στο αρνητικό, σε μία απροσεξία, ενώ θα μπορούσα να εστιάσω στο θετικό, την ικανότητά μου να πλοηγούμαι στο μετρό του Λονδίνου

Εν κατακλείδι, θεωρώ πως είναι καλό να δίνουμε ευκαιρίες σε μας και τα παιδιά μας. Να μιλάμε στους εαυτούς μας και στους άλλους με θετικό τρόπο. Να δίνουμε δύναμη στους άλλους για να πετύχουν τους στόχους και τα όνειρά τους.

Τι μπορεί να μας διδάξει ο Γιάννης;

 Τα πάντα! Η πορεία, ο τρόπος σκέψης και η νοοτροπία του μπορούν να γίνουν παράδειγμα για πάρα πολλά παιδιά. 

Ο Γιάννης ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, πολύ χειρότερα από τους πλείστους από εμάς. Παιδί μεταναστών,με δύσκολα παιδικά χρόνια, με ανέχεια, πουλώντας CD στους δρόμους της Αθήνας για να εξασφαλήσει "τον άρτον τον επιούσιον" για την οικογένεια του.

Όμως έκανε αυτό που ξεχωρίζει τους πετυχημένους, ακολουθώντας κατα γράμμα τους άγραφους κανόνες:

1. Βρήκε αυτό που αγαπάει να κάνει (και είχε το ταλέντο), παίζοντας μπάσκετ.

2. Βρήκε τον σκοπό του ("θέλω να γίνω παίκτης του NBA")

3. Δούλεψε σκληρά για αυτό που θέλει.

4. Δεν έδωσε σημασία στο τι λένε οι άλλοι γι' αυτόν. Παρέμεινε πιστός στο όνειρό του.

5. Έκανε τις μικρές, ασήμαντες για εκείνη τη στιγμή, σωστές επιλογές ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, πάντα προσηλωμένος στον στόχο ("Αν πάω παραλία, δεν έχει NBA")

6. Οι αποτυχίες και η κριτική τον πείσμωσαν και τον έκαναν να δουλέψει ακόμα παραπάνω.

7. Παρέμεινε και παραμένει ταπεινός.

Από την ανέχεια των παιδικών του χρόνων, πρωταθλητής στο NBA και MVP των τελικών. Και, όλα αυτά μέσα σε μερικά χρόνια! 

Σκεψεις για την πορεια "Ως δαμε"

Παρακολουθώντας την εξέλιξη των δυο διααρτυριών "Ως Δαμέ" (χρησιμοποιώ την ορθογραφία των διοργανωτών) της 13ης και της 20ης Φεβρουαρίου έκαμα διάφορες σκέψεις τις οποίες παραθέτω εδω.

Η πρώτη διαμαρτυρία ήρθέ στα social μου την προηγούμενη μέρα. 12 Φεβρουαρίου. Την προσπέρασα ως άλλη μια ειρηνική διαμαρτυρία ενάνρτια στη διαφθορά με λίγο κόσμο. Δεν ήξερα ούτε τους διοργανωτές ούτε έδωσα σημασία. 

Πρώτη ενηέρωση, πάλι από τα social, από φίλους και γνωστούς που ήταν εκεί. Ενημερωνόμουν μόνο μέσω των social media και ειδησεογραφικών, αποκλειστκά ηλεκτρονικών μέσων. Κανένα "παραδοσιακό" μεσο, είτε αυτό είναι εφημερίδα, είτε ραδιοφωνικός ή τηλεοπτικός σταθμός. 

Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ακόμα τη δύναμη και την αμεσότητα που εχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παρόλο που μπορεί να είναι και αυτοί χρήστες των ΜΚΔ. Ελπίζω με το πέρας της δεύτερης πορείας να το κατάλαβαν.

Ειδκά τα βίντεο και οι φωτογραφίες του τραυματισμού της Αναστασίας Δημητριάδου, έκαναν το γύρο του διαδικτύου.

Καμια χειρονομία δε δικαιολογεί την εκτόξευση πιεσμένου νερού στο σώμα κάποιου διαδηλωτή. Ούτε οι βωμολοχίες. Βια εκ μέρους της αστυνομίας δικαιολογείται μόνο όταν απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα, καθώς και η σωματική ακεραιότητα και οι περιουσίες άλλων πολιτών. Και αυτή, αναλογικα. 

Δηλαδή, με βάση την αρχή της αναλογικότητας, η αντίδραση στη χειρονομία θα έπρεπε να ήταν (στη χειρότερη) αντίστοιχη χειρονομία. Αν και, ως εκπαιδευμένοι οι αστυνομικοί, δε θα έπρεπε να αντιδράσουν καθόλου. 

Έγινε προσπάθεια πόλωσης και εκμετάλλευσης από κόμματα, καθώς και προσπάθεια ad hominem επίθεσης κατά των διοργανωτών της πορείας.

Η δεύτερη πορεία δεν περίμενα να είχε το παραμικρό. Δεν σύμφερε σε καμιά πλευρά (διοργανωτές και αστυνομία) να γίνει το παραμικρό. Εξου και όλα κύλησαν ομαλά.

Θεωρώ όμως πως αν δεν υπήρχε η αδικαιολόγητη συμπεριφορά της αστυνομίας και η κατακραυγή μέσω των social media και των εικόνων που μεταδόθηκαν μέσω αυτων, η δεύτερη πορεία δε θα γινόνταν.

Από τα 200-300 άτομα που συμμετείχαν στην πρώτη διαμαρτυρία, λόγω της τραγικής αντιμετώπισης της, η δεύτερη πορεία είχε δεκαπλάσια συμμετοχή. Στην καλύτερη.

Η δεύτερη πορεία ευτυχώς ολοκληρώθηκε χωρίς παρατράγουδα.

Ελπίζω να γίναμε όλοι σοφότεροι απο αυτό.

.